14 december 2009
Voor al mijn lieve lezers deze wens:

De foto werd genomen bij de Witte Krater -Kawah Putih- op Java op de top Gunung Patuha ten ZW van Bandung. De warmte voelde aan alsof er een deken om je schouders gelegd was, en voor de Kerst hebben we er maar wat verkoelende vlokjes om heen getoverd…
Max en ik hopen dat u allen een fijne tijd tegemoet gaan of hebben gehad, wanneer het al 2010 is geworden.

Ik wil nog even teruggaan naar de dagen voor onze vakantie naar Java.
Ik kan/kon niet geloven dat het 1 jaar geleden was dat ik zo ziek van de pijn in mijn rug was. Ik heb dat niet bewust weggeschoven, maar het is gewoon goed gegaan en ik ben die tijd vergeten.

Het leven is als een zee,
soms ruw en zijn de golven huizenhoog
om even later zo glad als een spiegel te zijn.

Eerder liet ik weten dat onze jongste kleinzoon Ricardo een nier van zijn moeder kreeg. Na wat schommelingen in de creatinine waarden en medicatie, werd hij ook nog eens opgenomen in het UMC Groningen.
Wij konden ons niet echt verheugen op de geplande reis naar Java.
Het is echter allemaal gelukkig goed gekomen.

Nu 14 dagen geleden moest hij helaas weer in het ziekenhuis verblijven aangezien hij de gevreesde Mexicaanse griep bleek te hebben.
De huisarts nam contact op met het ziekenhuis en hij zou om half 6 ’s avonds opgenomen worden.
Toen ouders en zoon er om half 6 waren, bleek de deur gesloten en de sleutel was er niet. Neen, dit is geen sprookje! Om een lang verhaal kort weer te geven: ze moesten met dat doodzieke kind in een rolstoel achterom, door de modder baggeren om in het ziekenhuis te komen. Dit zijn toch rare gebeurtenissen in mijn ogen. Voor de ouders was het ook een zeer zware tijd.
Gelukkig is hij nu opgeknapt en vandaag voor het eerst weer naar school gegaan.

Tot een volgende keer; voor u weer afsluit, lees nog even het vakantie verslag onder de knop Nieuw Javareis.

Hallo lieve lezers,
Het is vandaag 7 oktober en morgen word ik 72 en wil dat met jullie delen, daarom dit kort krabbeltje. Hier is het altijd even druk en gisteren ook weer heel gezellig tamu over de vloer en onze kinderen die hier al een paar weekjes niet konden komen.
Op 13 augustus heeft Marga, vrouw van onze zoon Arthur, een nier afgestaan aan haar zoon – dus onze kleinzoon om alles goed benoemd te hebben.
De transplantatie is heel vlot verlopen en jullie konden de foto’s van het verblijf daar al zien op de website.

Maar plots steeg het creatinine gehalte heel sterk en moest er op een gegeven moment een biopsie (een heel klein stukje van die nier) genomen worden.
Er is even sprake geweest dat het hier in Groningen zou gebeuren, maar het is toch in Nijmegen gedaan en om kort te gaan, de tweede uitslag van de patholoog was, dat de onrustige zones in de nier werden veroorzaakt door een medicijn dat Ricardo werd toegediend. Ik schrijf het hier allemaal heel nuchter, maar weet dat de wereld in die week op de kop stond, want er was gezegd dat het allemaal ten koste van de ‘leefbaarheid’ van de getransplanteerde nier ging, maar de behandelend arts ging nog steeds voor 20 jaren!

Enkele zieke kinderen van het UMCG waren uitgenodigd voor bezoekje aan de voetbal vereniging FCGroningen in het voetbalstadion in Euroborg Groningen.
Hier enkele foto’s die Marga heeft gemaakt.

Ons hoofd stond ook niet naar de komende periode van vakantie; we waren beiden gewoon geestelijk moe en konden niet goed slapen en ontspannen was er ook niet bij, want de voorbereiding moet ook doorgaan.
Nu zijn we dan zover en na de koffers wel 10x open en dicht te hebben gedaan, hoop ik dat ik over een paar uur hoor hoe die op slot moet en die koffer dicht kan.
Koffer van Max staat al klaar en is op slot.

Ik hoop jullie later te kunnen laten zien hoe we genoten of gehuild hebben van emotie. Zoals ik al eerder schreef is deze reis ‘als uit de Hemel’ komen vallen, want ik had alles al naast me neergelegd.

Ik mag nu na 23 jaren weer gaan
naar het land van mijn jeugd.
Toen in oorlog, bersiap, angst en verdriet.
Als dieven in de nacht moesten we vertrekken
nu naar een land dat we niet kenden.

Hier weer aanpassen, acclimatiseren en weet ik wat meer!
Een deel van onze jeugd, bracht toch enig vreugd.
Ziekte gooide roet in ons eten
Maar met veel optimisme, medicijnen voor pijnen
Mag ik weer gáán!

15 september 2009

Hier ben ik even met een kleine update.
Alles gaat goed met de vorige maand geopereerde niertransplantatie patiënten.
Ricardo is maandag 14 september voor het eerst weer naar school gegaan, nu naar de middelbare school. Hij had er wel zin in, maar moet nu natuurlijk in zijn eentje wennen aan de klasgenoten. Maar Ricardo kennende, slaat hij zich er dapper doorheen!
Marga is vandaag ook voor het eerst weer alleen thuis en zal wel lekker van de rust genieten, maar ook zij moet zich nog kalm houden, want de operatiewonden zijn nog niet helemaal genezen en ze moeten dan ook nog elke week naar Nijmegen voor controle. Toch is dit goed en weten ze zeker dat alles O.K. is.

Zelf ben ik nog steeds druk geweest met het helpen aan het werk voor de verzending van de flyer voor onze Indische soos Matahari Groningen, misschien leuk om een kijkje op de website www.mataharigroningen.nl te nemen.
Heb dus nog niet veel tijd gehad om me voor te bereiden voor het bezoek aan ons Moederland. Maar ik heb mezelf beloofd deze week tenminste te beginnen aan de voorbereiding van mijn dagboek, zodat ik een beetje gestructureerd te werk kan gaan.

Wij komen in Jakarta aan en worden daar ondergebracht in het Santika hotel.
Een prachtig hotel op een bijzondere locatie. Het Santika Hotel ligt in een oud gedeelte van Jakarta, praktisch rondom is laagbouw: rommelig, u ziet het dagelijkse leven van de gewone man in de enorme metropool. Meteen kennismaking met het echte stadsleven van Jakarta. Imponerend is het uitzicht: het is wijds, het uitzicht wordt niet belemmerd door hoogbouw, in de verte ziet u een krans van wolkenkrabbers. Vlakbij het hotel, op loopafstand, ligt nog een Nederlands kerkhof; het bijbehorende gebouw, waar de poort is, stamt ook nog uit de koloniale tijd.
Het is een **** hotel. Wat een luxe, die we nog wel moeten ondervinden.
In Bandung, de plaats waar ik de langste tijd gewoond heb, logeren we in Hotel Savoy.
Vroeger liep ik hier vaak langs en keek ik er wel tegenop, met de gedachte ‘dit is alleen voor rijke mensen’!  Nu zullen we er dan zelf twee nachten verblijven. Ik ben reuze benieuwd hoe het daarbinnen is. De beoordelingen lopen nogal uit één, dus zelf beleven.

Bandung, ergens aan het eind van de dertiger jaren: ik moet toen een jaar of twee/drie geweest zijn en woonden we aan de Dederoeklaan 19 in de Vogelbuurt. Toen we in de jaren 1984 voor het eerst terug waren en een kijkje namen, stond het huis er nog en aan de hand van de foto’s zag ik dat mijn herinnering heel goed was.

Hier stond Pap voor ons eerste huis in Bandung. Hij werkte toen bij de Indische Pensioenfondsen.

Je ziet op de andere oude foto nog de bergen o.a. de Tangkuban Perahu.

 







Mijn herinnering gaat ver terug…
Een volgende keer weer een stukje van toen vroegher…..









**************************************************************************************


Woensdag, 2 september 2009

Het blijft maar druk in ons huis en de tijd begint wel te dringen. Vandaag hoorden we van de aardbeving in Tasikalaya, er belde ook een dochter van een overleden vriend uit Bandung en ik hakkelde erover om in het BI te beantwoorden. Zij en al de andere kinderen van Paul Kansil wilden ons ontmoeten op het vliegveld in Jakarta. Ik denk dat het moeilijk zal gaan, we reizen met een groepje. Ik vroeg haar telefoonnummer en toen werd de verbinding verbroken. Sayang, mungkin besok ada telepon lagi. (Jammer, maar misschien is er morgen weer een telefoontje) Als je rustig kunt nadenken dan gaat het wel, maar als je voor de telefoon direct moet antwoorden gaat het minder goed.

Max en zijn zusje zijn al heel druk bezig om al de hotels, bezienswaardigheden, reisroute e.d. aan het napluizen. Ik zal van hun kennis gebruik maken.
We verheugen er ons best al wel op en omdat ik zag dat we in Malang een halve dag vrij hebben, heb ik direct Pim Vroegop en Pipiet van de Sti. Suvono (www.suvono.nl ) een mail gezonden of ik mijn schooladoptie dochter kan ontmoeten.
Het kan en we zijn met de hele groep welkom. Ook heb ik Wouter Müller gevraagd of hij zin heeft om mee te gaan, ook hij heeft er zin in en het wordt een dag voor de kinderen en onze groep, met lekker eten!!

Pim, ik kopieerde onderstaande foto’s van jullie website, hoop dat je het goed vindt.

Rechts, ook de oudjes worde niet vergeten; lees op de website.

Tot een volgende update.

Dinsdag, 25 augustus 2009

Er zijn weer vele dagen vergaan sinds ik voor het laatst een update deed.
Hier is inmiddels veel gebeurd.
Om te beginnen vliegen de dagen razend snel voorbij en is het haast niet bij te benen! Ik heb me nog niet eens goed kunnen verdiepen in de dingen die we gaan doen als we met vakantie zijn.. gewoon te druk met andere dingen.

Hiernaast Bandung aan de voet van de Tangkuban Perahu, mijn geliefde berg.

De 5de  Bandungreünie staat inmiddels voor de deur. Ik kreeg alleen een uitnodiging voor de reünie op zondag 13 april 2009 wederom in Huize Bronbeek te Arnhem. Kosten € 25,00. Er komen nog veel vragen deze kant op en ik kan er geen antwoord op geven, want ik doe het niet meer.
Max en ik gaan er niet heen, want we hebben het dan druk met andere dingen o.a. de voorbereidingen oor onze vakantie.

Vandaag was ik weer voor een controle in het UMCG en voordat ik naar de afdeling voor het infuus ging, had ik eerst en gesprek met de internistoncoloog. De gewone vragen en ik kon overal ‘goed’ op antwoorden. De bloedonderzoeken waren ook allemaal bevredigend en we kwamen overeen, dat ik pas volgend jaar weer bij haar terug zal komen. Andere maanden dus direct naar het dagcentrum voor het infuus. Hier ging ook alles van een leidend dakje.

Onderweg kreeg ik een leuk telefoontje van onze Hollandse dochter: moeder en zoon waren ontslagen van hun ‘logeerpartij’ in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Marga heeft een nier aan hun zoon afgestaan en Ricardo loopt nu dus met een goed werkende nier van zijn moeder rond. Onze zoon Arthur heeft het razend druk gehad deze dagen en heeft zich er goed doorheen geslagen. De dag voor de opname kreeg hij spit in de rug. Met medicijnen heeft hij het kunnen opvangen. Ze hebben daar een hele goede verpleging gehad en Marga werd al na een paar dagen na de operatie ontslagen en kon zich bij haar man voegen in het Ronald McDonald Huis op het terrein van het ziekenhuis.
Het is een schitterend verblijf voor hen die familie in het Radboud ziekenhuis hebben liggen. Wij hebben er met ons allen kunnen eten. Ik heb een rijstmaaltijd bereid en dat daar warm gemaakt en dit groepje heeft ervan kunnen genieten.

Bedum, 17 juli 2009

Even een korte terugblik naar de afgelopen 4 jaren.
Toen ik in 2005 van de huisrats te horen kreeg dat ik borstkanker had, besefte ik in eerste instantie helemaal niet wat me al zo te wachten stond. Dit overkwam me zomaar! Na onderzoeken volgden operaties, bestralingen en controles. Ik dacht toen dat ik genezen was, neen dus nu kanker in de buik, weer ander ziekenhuis en het zelfde liedje. We zijn in december 2007 toen ik me toch goed voelde naar Tanzania geweest. Maar bij een onderzoek eind 2008 bleken er uitzaaiingen van de borstkanker in de wervels onder in de rug te zijn. De pijn werd behandeld met een bestraling en die bestraling gaf eerst nóg meer pijn en allerlei andere medicaties volgden elkaar op. Hierdoor voelde ik me steeds beroerder en de morfine maakte me onzeker en kon ik niet helder meer denken.
Maar door alle behandelingen en controles van de medici in het ziekenhuis en de oedeemtherapeut waar ik nog steeds onder behandeling ben lijkt het nu beter te gaan, zodat ik mijn blijdschap met jullie delen!

Eens, meer dan 25 jaren geleden maakte ik een gedicht over het verlangen naar mijn moederland en dat gedicht kreeg een gevolg en hebben Max en ik 2 keer achter elkaar die reis mogen maken en de moeder van Max ging ook mee.

Vorige keer schreef ik al dat ik een uitnodiging van een reisbureau kreeg om deel te nemen aan een Roots en muziek groepsreis, waar Wouter Müller voor de muziek zal zorgen.
Ik ben toen gaan bellen en heb de huisarts, de oedeemtherapeut gevraagd en gisteren de internistoncoloog van het UMCG en allen zeiden dat we het moesten DOEN! De brief over alles wat men moet weten ingeval er iets gebeuren kan, heb ik al in huis. We gaan met ons drieën. Ik zal niet aan alle excursies mee kunnen doen en mijn schoonzus ook niet, dus kunnen we samen rustiger aan doen. Nu hopen dat de komende maanden alles ook goed zal blijven gaan!

Lieve lezers, ik gá er weer voor en maak meteen gebruik om iedereen die me via mijn website volgt, te bedanken voor de mailtjes, berichtjes in het gastenboek en niet te vergeten, de stapels kaarten die ik mocht en nog mag ontvangen.
Ook dank aan alle medici en therapeut die er aan meegewerkt hebben dat ik nu na 22 jaren weer mijn Moederland mag bezoeken.

Minum air kelapa – kokosnat koel en fris drinken

 

Genietend van de rust..

Gewoon een belevenis…




*******************
 

Bedum, 20 juni 2009
Lieve Lezers,
Er is alweer een hele poos voorbij zonder dat ik jullie iets liet weten.
Maar géén bericht is in de regel GOED bericht. Hier tenminste wel.

Sinds mijn laatste bezoek aan het UMCG, waar ik een afspraak met de radiotherapeut had, ben ik van enkele medicijnen af. Ik gebruik al ruim 2 weken geen morfine pleisters meer en ook de paracetamol heb ik helemaal laten staan.
In het begin was ik nog wel erg bang de pijn weer terug te krijgen zoals ik die in december vorig jaar beleefde. Maar –even afkloppen- gelukkig gaat het goed. Ik moet er om denken HOE ik buk, want als ik dat zonder nadenken doe, dan voel ik mijn rug.

Wel ben ik vaak moe, maar dat ligt aan mezelf; moet elke dag minstens 2x rusten, maar daar gun ik mezelf soms geen tijd voor, dus eigenschuld ‘dikke bult’!!
Maandelijks moet ik dan nog wel naar de polikliniek van de Medische Oncologie voor het infuus om mijn botten soepel te houden en dat op je ouwe dag!
Er wordt veel aan mijn lijf gedokterd en ik heb er tot dusver baat bij, dus gá ik er weer voor!

Kijk, dit gaat ook weer door, foto’s schieten van mooie plekjes. Spelevaren deden die mensen en ik genoot van het uitzicht en geniet er nog van want die foto staat op mijn grote beeldscherm. Ik word van binnen weer warm als ik er naar kijk. Kan ik jullie dat ook laten voelen?

Ik had me erbij neergelegd dat ik ons Moederland niet meer terug zal zien, maar ik kreeg een folder toegezonden van een reisvereniging waar Wouter Müller als passagier en zanger meegaat om de boel wat op te vrolijken zal ik maar zeggen… Nu ben ik weer helemaal in strijd met mezelf; zal ik het toch nog één maal durven? Volgende week wil ik het eerst met de huisarts, therapeut en met de internistoncoloog bespreken.. nog 1 keer??
Duim maar voor me, ik weet dat het een zware reis zal worden, waar ik aan veel excursies niet mee kan doen, maar alleen al de warmte, de vriendelijkheid en de Tangkuban Perahu te kunnen zien…

Dit is natuurlijk ook mooi en vriendelijk en het was erg warm ook nog… maar zeg nou zelf, wat vinden jullie hiervan?



Voel je met me mee wat ik bedoel en in mijn binnenste voel? De foto’s zijn nog van onze vakantie in 1984/85 zólang is dat al geleden. Als ik nu naar buiten kijk, zie ik een grauwe, grijze lucht, regendruppels kletteren tegen het raam en de kachel zette ik vanmorgen maar weer op 21ºC.


 

Hiernaast zie een je een foto van een dia, overzicht van de Puncakpas tussen Jakarta en Bandung.
Max is bezig al de honderden dia’s die hij toen maakte, te scannen en er foto’s van te maken.
We hebben nog een heleboel werk voor de boeg, maar wel leuk, al die herinneringen aan die reis.
 

Kijk hier aten we heerlijk in de buitenlucht jagung bakar –geroosterde maïskolven. En keek je om je heen, dan zag je de bergen en voelde je de warmte.. wie weet.
Tot zover eerst mijn herinnering.
 

Vandaag, vrijdag 29 mei 2009, had ik weer een afspraak in het ziekenhuis en wel bij de afdeling Radiotherapie. Ik had eerder voor 15 mei een afspraak, maar stond gewoon niet op de lijst voor die dag. Ik kon wel wachten, maar kreeg dan een andere dokter en dat wilde ik al helemaal niet.
We waren op tijd en hebben niet lang hoeven wachten en hoorde ik aan de loop, dat de dokter er aan kwam. Na de begroeting vroeg ze of alles goed ging. Ja, was mijn antwoord, soms wel en soms niet. Het behoefde natuurlijk wel enige uitleg en daar kregen wij ook begrijpelijke antwoorden op. Ik vertelde haar dat ik op een dag het morfine pleister vernieuwd had en ’s middags even de warmte van de zon wilde voelen. Ik ben toen in slaap gevallen en werd wakker met een heel naar gevoel in mijn lichaam en voornamelijk mijn hoofd. Dat werd in de loop van de avond steeds erger en aan het eind van de dag heb ik al het eten door moeten spoelen, mijn maag verdroeg het niet meer. Ook de volgende dag had ik enigszins dat nare gevoel nog, maar na een paar keer een dutje gedaan te hebben ging het weer. Ik vroeg –dacht het zelf eigenlijk- of het door dat liggen in de zon zou kunnen zijn en dan de nieuwe pleister daarbij, dat heeft denk ik heel heftig op elkaar ingespeeld. Het zou volgens de arts best zo geweest kunnen zijn. Dus weer een lesje geleerd.
De internist oncoloog die ik in de week eerder bezocht had, wilde de volgende keer weer een foto van de longen laten maken en een echo van de lever. Dit stond ook allemaal in de computer en dat vond de radioloog ook prima. Zelf stelde zij voor om het pleister te laten vallen en de paracetamol iets te verhogen. Gewoon even uitproberen, want de bestraling die ik gehad heb, moet eigenlijk genoeg zijn om de pijn te bestrijden. Ik zal dit dan ook uit gaan proberen.
De hormoontablet die ik dagelijks slik is om de uitzaaiingen in de wervels ‘slapend’ te houden, maar staat ook direct paraat, als zich ergens anders in mijn lijf zich weer zo’n uitzaaiing zal melden. Toch wel een rustig idee, zo’n bewaker!!
Toen we uitgevraagd en uitgepraat waren, zei de arts dat ze mij eigenlijk niet meer terugverwacht, mits er zich weer pijn of wat dan ook meldt. In dit geval kan ik direct contact met haar opnemen. Al eerder was het ook het geval met de gynaecoloog. Dus nu alleen nog voor de maandelijkse infuus naar het UMCG.
Toch fijn dat het nu een beetje in de goede richting gaat.
In november moet ik nog wel de mammografie laten doen en dan maar weer hopen dat ze daar ook niets vreemds vinden.

Vandaag 2 juni even aanvullen dat ik gisteren het pleister niet heb geplakt en wel 4 paracetamols heb geslikt en is tot nu toe goed gegaan.

Even leukere dingen vertellen. Afgelopen zondag 24 mei zijn we met Arthur, Marga en Ricardo naar het vestingdorp Bourtange geweest. Het was prachtig weer, niet te warm en niet koud; de zon scheen, en er was van alles te fotograferen. Er werd zelfs een kanonschot gelost, met alle fanfare en heisa er om heen!

Iedereen had zijn camera om de nek hangen en de nodige plaatjes zijn geschoten. We genoten zichtbaar. Ik zal wat plaatjes laten zien.
Momenteel is het hier nog schitterend weer, maar er staat wel wat wind.

De fotografen Marga en Arthur aan het werk.

 

Ricardo op het grote kanon in het vestingdorp Bourtange.

 

De molen tegen een stralend blauwe lucht.

Bedum, 19 mei 2009
Lieve Lezers,
Het heeft weer veel te lang geduurd, maar ik ben er weer. Elke dag is er één en dat geldt dubbel wanneer je denkt niet erg veel tijd te hebben. En dat had en heb ik niet; er is nog zovéél dat ik wil doen en beleven.

Het gaat gelukkig tot dusver allemaal redelijk goed met de pijn e.d. als ik me maar strikt aan alles houdt inclusief rústen en dat is een punt waar ik me vaak niet aan houd; gewoon geen tijd voor neem. Ga ik niet elke dag 2x een half uur naar bed, dan breekt het me op na een poosje en ben ik weer verder van huis.

Komende week weer aan het infuus en dat beleef ik dan als een half uurtje ‘rust’. Ze hebben daar van die heerlijke stoelen, waar ik overal steun heb en dan lekker niets doe en alles over me heen laat komen.
Afgelopen vrijdag moest ik in het UMC zijn voor een controle, maar toen ik er kwam, stond ik niet op de lijst. Het was een vanuit het ziekenhuis verzette afspraak en bij het ontvangen van de brief had ik al zo het gevoel ‘als dat maar goed komt’, Ik wilde iedere keer gaan vragen als ik in het ziekenhuis was, maar als ik die rijen zag voor het loket, dan dacht ik weer: waarom? Je hebt die brief toch? Gewoon vervelende dingen die een heleboel tijd in beslag nemen; ik kon wachten maar kreeg een dan andere dokter en aangezien ik steeds al andere dokters zie, werd ik balorig en wilde gewoon een nieuwe afspraak met de dokter die mij al een paar maal had geholpen. Volgende week kan ik pas weer daar terecht.

We zijn begin mei met 11 familieleden naar Taman Indonesia in Kallenkote geweest. Hier waren wij al vaker te gast. Een kleine dierentuin en een gastvrije bediening voor een Indisch hapje en idem drankje. Deze keer was er een Pasar Siang. Kraampjes op allerlei gebied, zelfs kon je er een glas cendol drinken.
 

We hebben zoveel plezier gehad met elkaar en vierden we de verjaardag van een familielid. Iedereen had een camera bij zich en er werd wat ‘afgeschoten’.
 

We wilden er ook ons bordje warm eten gebruiken, maar zoals altijd bij Indischen het ‘ach straks maar’ ook hier weer werd waar gebruikt, visten we later achter het net! Rijst was er genoeg, maar de gerechten te weinig.. we hebben later thuis bij de jarige genoten van een Surinaamse Roti, met kouseband, kentang (aardappel) ayam(kip), en telor (hardgekookt ei) in die lekkere kerrie saus. De dag werd daardoor weer veel langer dan gepland en ik heb het geweten.. maar genoten!

 

Gisteren hadden we onze Indische Soos in Groningen en daar werd gemeld dat ik per eind juni de functie van secretaris wens neer te leggen. Het wordt me allemaal te veel. Ik had al een kandidaat hier thuis gehad en die kwam me daar melden dat ‘hij er zin in had’ na veel nadenken, overleggen en zijn computer nazien of er wel alle programma’s op zitten die er voor nodig zijn. Ik ben blij dat er iemand zich hier voor wil inzetten, want het is echt niet niks wat er allemaal in omgaat.
 

Ik wil zo graag met mijn fototoestel, waar ik heel goede maatjes mee ben, aan de slag. Mijn foto’s blijven maar liggen, terwijl ik er zoveel mee wil doen. Online fotoboeken samenstellen en laten afdrukken; foto-video’s maken en nog zovele andere dingen. Ik ben lid van 2 fotoclubs –online dan- maar daar heb ik zelfs geen tijd voor. Dit wordt toch wel te gek. Het stoppen bij de soos heeft me toch wel een paar tranen gekost, maar nu er een vervanger is die er ZIN in heeft kan ik me er bij neerleggen.



We gaan nu een heel spannende tijd tegemoet. Onze jongste kleinzoon, Ricardo, heeft al sinds zijn geboorte een nierprobleem en nu is hij inmiddels bijna 13 en gaat de werking van het stukje nier achteruit. De artsen kiezen niet voor een nierdialyse maar wel voor de niertransplantatie waarbij zijn moeder een nier gaat afstaan. Dit gaat allemaal in Nijmegen gebeuren, dus wel ver van huis.
Wij hopen dat alles goed gaat en de nier zich zonder problemen gaat hechten.

Dit was het weer voor vandaag en ik hoop dat jullie veel lees- en kijk plezier mogen hebben.

Tot een volgende keer.

 

Met deze kaart wil ik alle bezoekers van de website
Een heel fijn Paasweekend toewensen.

Pasen is een feest van het Leven
Waar de dood aan vooraf gegaan is.

Verheugd u allen en beleef het Leven
in het besef dat eens ook voor ons het eind daar is.

Beleef de vreugde van het Leven
En deel die met hen waar het nodig is!

En deze woorden in mijn hart ontsproten
Wil ik dit in Leven met u delen.

Vrolijk Pasen…

6 april 2009

Het is al weer bijna een maand geleden dat ik wat nieuws wist te melden op de website. Eigenlijk gewoon te druk gehad met van alles en nog wat en dat komt doordat ik voel dat ik lèmbèng (langzamer) word in mijn denken, doen en laten.
Misschien herkenbaar bij leeftijd genoten?

Op 11 maart vierder Max zijn 71ste verjaardag en zijn we nu ½ jaartje even oud.
De dag was best gezellig en we hadden de visite wat willen verdelen over de hele dag, maar die deden het al zelf, met het gevolg, dat de meeste visite er bijna de hele dag was
Ik heb niets aan het eten hoeven doen, dan alleen op te scheppen en het naar mijn mond te brengen. Anne-Marie en Kees zorgden voor de bestelling die we samen opstelden en de anderen hebben de tafel gedekt en later afgewassen.
Hier tussendoor heb ik me ingezet om de thee/koffie boel van 's middags weer schoon in de kast te krijgen.
Taarten hadden we in Bedum bij de Hema gehaald, dat scheelt een rit naar Groningen en bovendien kregen we ook nog korting door het zaterdag al te bestellen, omdat Rodanthi daar werkt. Er was nog taart en ook eten genoeg over, terwijl we gisteren iedereen al wat meekreeg.

Ik heb de nieuwe huisarts gebeld om een afspraak te maken. Ik wilde even bijpraten, want er is veel in de medicatie veranderd en wil hem daarvan op de hoogte houden en ook zijn mening horen.

Half maart moest ik voor controle naar de gynaecoloog; wij op tijd, maar lang wachten voor ik aan de beurt was.
Bij de dokter vroeg ik of ik het onderzoek uitgesteld kon worden, aangezien ik toch behoorlijk pijn in mijn rug had. Na alles te hebben nagezien, waarbij hij zag dat zijn gegevens naar het UMCG gegaan waren i.v.m. de laatste uitzaaiingen. Hij zei dat het allemaal goed ging en ik niet meer terug hoefde komen voor controles, tenzij ik zelf in de toekomst iets merk dat er wat aan de hand is. Ik kan hem dan regelrecht bellen voor een afspraak. Ik blij!! Gelukkig één deel afgerond en nu maar verder met het UMCG. Ik zal het zien als een vooruitgang,

Met de nieuwe huisarts heb ik persoonlijk contact gehad en ben gewoon op spreekuur geweest. Hij is eerder zo vaak hier geweest, en ik kan nu zelf wel gaan en deed het dus. We hebben een goed gesprek gehad.

Op 24 maart ben ik weer naar het ziekenhuis geweest voor een infuus. Na de bloedprik gehaald te hebben en weer in de 'wacht' kon, voor een gesprek met de internist, werd ik opgeroepen door wéér een andere dokter. De dokter die ik zou krijgen was nog met vakantie. Het is niet prettig steeds maar weer een andere arts te krijgen. De internist oncoloog vroeg of ik nog vragen had.
Max zei dat ik nog steeds pijn heb. Ik zal nooit zonder pijn zijn is mij al diverse malen gezegd, dus vroeg ik maar of het misschien ook kwam door het steeds wisselende weer. Het kan constateerde hij, maar hij wilde het wel even onderzoeken.
Hij vond dat voor alle zekerheid er maar een scan gemaakt moest worden. Dat zal dan op 3 april moeten gebeuren.
Hier tussendoor ook nog de therapeut, die ik toch niet wil laten gaan, had deze keer al voor drie weken gekozen en dan zal er nog meer tijd over heen gaan terwijl ik last heb. Komt er ooit een eind aan? Ik weet het mag niet klagen krijg alle aandacht en behandelingen die nodig zijn.

Op 1 april ging de bel –geen grap- en was het onze huisarts, niet de nieuwe maar de oude die volgend jaar met pensioen gaat. Max zei dat ik boven was en hij stiefelde direct door naar boven waar ik achter de pc zat. Hij kwam even een kijkje bij ons nemen. Ik zei al dat ik bijna niet meer wist hoe hij er uit zag –grapje- Hij zei dat ik een 'chronisch patiënt' ben en dat we regelmatig contact met elkaar moeten hebben. Ik zei dat ik dat ook al met de nieuwe dokter had gedaan had en er veel steun aan heb gehad. Er is afgesproken dat als ik weer voor controle en in dit geval voor een scan in het UMCG ben geweest, contact met hem zal opnemen.

Vandaag, 4 april niet veel van het mooie weer kunnen genieten. Ik moest om 11 uur in het UMCG zijn en we waren nog maar net binnen of ik was al aan de beurt en kreeg de prik met de contrasterende vloeistof. De verpleegster zei dat ik om 14.30uur werd verwacht en omdat ik zei dat mijn brief een andere tijd noemde keek ze nog eens en dat was maar goed ook.
‘s Middags dus de MRI-scan, weer van top tot teen. Ik was weer op tijd en kon haast direct meelopen. Het duurde nog geen 20 minuten; helaas kon de dokter niets zeggen, want ze hadden de oude scan van 2008 er niet naast liggen. Ik zal de uitslag wel van de internist oncoloog horen denk ik.

Helaas is het op het moment dat ik dit schrijf weer donker en koud buiten. De volgende update hoop ik te doen met een heerlijke zon in de rug…
Dat was op 4 april en nu maandag de zesde schijnt de zon, maar de hemel is niet strak blauw.

Klik op de foto voor een vergroting
 

Zondag, 1 maart 2009

Een heerlijke zondag, die notabene met ZON begon..
Al eerder die week is geopperd dat als broer John uit Tegelen in het Noorden is, we een dagje Luttelgeest Orchideeënhoeve zullen doen. Dit was een idee van Anita, maar we moesten wachten of die dag wel geschikt zal zijn! En het was zondag mooi weer, iedereen voelde zich kiplekker en dus i de telefoonroulatie in leven geroepen en om 10 over 11 stonden wij in Groningen om de laatste op te halen. Met 2 auto’s ging het richting Luttelgeest. De sfeer veranderde niet, want we verheugden ons allemaal op de mooie kleuren van bloemen en vlinders in de Hoeve met vlindertuin. Maar het weer werkte niet echt mee, het werd steeds mistiger maar regende nog net niet.
Ricardo die met Arthur bij ons in de auto zat heeft een boekje uitgelezen en was rustig, Arthur vertelde over de crisis ook bij het bouwwezen een ernstige zaak.

Aangekomen in Luttelgeest, zat de Vreugdegeest er goed in en opgetogen gingen we er binnen en besloten eerst een kopje koffie te nemen en de mooie met glas overdekte koepel. Er was een cappuccino te veel besteld en die vond zijn weg naar de maag door de slokdarm van broeder John…. De LOL zat er al goed in.

Bij de kassa was er even een kleine vergissing wat het aantal personen en de leeftijden hiervan betrof. Gauw opgelost en we kregen 8 toegangskaarten, die Max gretig ronddeelde.
Als ik me het nog goed herinneren begonnen we in de Taiwanese tuin. Mijn verhaal zal vanaf nu overgaan in een fotoverhaal en ik wens allemaal veel plezier..

Hier een klein overzichtje van de fotografen en genietende familie.
Beide foto’s hieronder zijn niet door mij zelf genomenmaar door Marga.




 

Hier nog eens een overzicht van de genieters op foto gebied. Vooraan de jongste van 12 en de oudste van de familie in de heerlijke leeftijd van 86

Een natuurlijk wegwijzer zo leek het.

 

        De Vanda Hybride
        Een prachtige bloem.




 

Een brug over al dat moois


 

                      Dit in de diepte






 

Ook dit zag je als je over de brug liep



 

                         Bromelia








 

Ezelsoor en ? arm in arm

Wordt vervolgd…

 

De morgen breekt aan en de dag is voorbij,
Dan is het weer avond en de nacht zeer nabij……

Vandaag is het donderdagavond 26 februari 2008 – 21.20 uur
Elke dag nam ik me voor een update te schrijven en steeds lukte het me niet.

De 24ste moest ik weer voor een infuus naar het UMCG; helaas weer een andere dokter, die me ook weer vertelde dat ik als ik over 8 weken terug moet komen, ook zij er niet is en dus wéér een andere dokter. Wie kan wat nog volgen??
We hebben alles zoveel mogelijk doorgenomen, zoals hoe ik me voel, waar ik pijn heb, of ik last heb van andere dingen of van de medicijnen.

Ja de hormoontabletten.. die zijn verschrikkelijk, ik heb in de periode dat ik er last van zou moeten hebben, nooit gemerkt dat mijn hormonen vervelend deden dan alleen zo nu en dan een opvlieger. Maar nú zijn het echt opvliegers met een kracht als van een kanon; het vliegt in me omhoog en kan er niets aan doen!
Dit zal ook wel zo blijven en leer er mee om te gaan.
Ik kreeg een recept mee om over 4 weken met tabletten te beginnen, waardoor ik niet meer om de drie weken aan het infuus hoef. Ik heb net gelezen wat deze tablet met je lichaam doet en daar word ik echt niet blij van. Zal hier eerst heel goed over nadenken en overwegen of ik liever niet om de drie weken aan het infuus ga.

Verder probeer ik gewoon door te gaan en blij te zijn met elke dag dat ik me goed voel en met mijn fotocamera leuke dingen te doen. Zoals dit bijvoorbeeld.

Een Lysiantus in tegenlicht.. heel fijn en teer.
Bij het zien van zulke mooie bloemen krijg ik weer moed en zie de mooie kant van het Leven in een goed licht. Zelfs als je een foto zo manipuleert dat de achtergrond zwart wordt, zie je hoe mooi het object is, dat je fotografeert.

Een bijna uitgebloeide gele tulp met een handmatige instelling en flits licht, maar zodanig ingesteld dat de achtergrond donker wordt. Oud maar nog charmant..

Het Boterdiep in Bedum tot slot…
 

Een nieuwe dag een nieuwe ervaring…
Zo voel ik het tegenwoordig aan den lijve. De éne dag begint goed, de zon schijnt en de nacht was als een fluwelen droom, zonder vervelende klachten of gedachten.
Ik kan wat achterstallig werk doen en mijn hersens werken zonder duister omhulsel. Heerlijk… ik pak mijn camera en zet op de gevoelige plaat wat ik door mijn lens zie. Zo kreeg ik van onze kleindochter een mooie bos bloemen. Wat zijn bloemen toch een heerlijke belevenis. Bloem voor bloem heb ik ze voor de lens gehad en het was een groot genot.

Afgelopen dinsdag moest ik me weer melden bij de internist nadat ze me weer een paar buisjes bloed lichter gemaakt hadden. De internist wist me te vertellen dat van beide keren dat er bloed afgenomen was de uitslag goed was, scheelt weer!
Maar een tegenslag was dat er niet één maar twee wervels aangetast waren door borstkankeruitzaaiingen. De uitslag van de MRI-scan heeft dit bevestigd. De MRI-scan was niet zoals zij het voorgeschreven had, omdat er geen tijd voor was. Ik had een lijstje met vragen gemaakt en die hebben we besproken en er is me nu iets duidelijker wat het infuus moet doen, maar het is wel anders dan ik gedacht had. Ik ga het hier ook niet uitleggen, want die materie is niet makkelijk. Zelfs de verpleegster die het infuus moest inbrengen wist niet precies van hoe en wat en gaf me de bijsluiter van het medicijn in handen.
Die dag heb ik me verder redelijk goed gevoeld, maar de volgende dag was een verschrikking. Ik heb niets binnen kunnen houden en voelde me echt ziek.

Vandaag, 29 januari 2009, ging het weer een beetje. Ik moest ook naar de oedeemtherapeut en ben er weer wat opgewekter vandaan gekomen. Heel lang achter de computer zitten wil ook niet echt, dus doe ik alles maar met grote tussenpozen en ben van plan dit zo te blijven doen.
Geniet nog maar even mee van de plaatjes die ik schoot..
 

Hier een plaatje van de merel die steeds wat in de tuin komt zoeken.
Hij keek me met zijn kraaloogjes zo lief aan…


 

Een witte Lysanthium, zo zacht als fluweel, liet me diep in haar binnenste zien..

Kent één van jullie dit? Ik had het nog nooit gegeten, maar vind het wel erg lekker. Het is sambalgoreng terie met kacang… njam…njam!

Sampai berjumpa lagi,
1 februari 2009
 

8 januari 2009

Even laten weten hoe het mij deze week vergaan is.

Op 6 januari j. l. had ik een afspraak met een internist/oncoloog in het UMCG.
Ik kwam op de afdeling ‘pijnbestrijding’ terecht.
Om 8.15 waren wij in het UMCG en precies om 8.30 werd ik opgeroepen.
Grappig was dat de dokter daar vroeg of ik wist waarvoor ik daar kwam???
Nou ja natuurlijk niet alles .. ze heeft uitgelegd, verteld en de lijst van de medicijnen doorgenomen.
Zij adviseerde de morfine -blauwe pil te laten staan en daarvoor in de plaats 4x 2 Paracetamol tabletten te slikken. Deze zullen eerder resultaat hebben dan de morfine. Elke dokter vertelt weer zijn eigen verhaaltje denk ik dan.
Nou ja ik ga dat uitproberen.

Daarnaast krijg ik weer een nieuwe tablet, die is om de uitzaaiingen slapend te houden en dan 1x in de 3 weken aan het infuus om met vloeistof mijn botten op peil te houden. Hierbij veel melk drinken dus calcium naar binnen halen. Ik moet veel in de ZON zitten.. waar dan???
Anne-Marie raadde me aan de net gekregen elektrische deken om te doen en Max wilde dan wel een tuinstoel buiten zetten, zodat ik elk zonnestraaltje kan opvangen; lief toch van de familie

Er is bloed geprikt om van alles bij te kunnen houden. We waren om pakweg 10.00 uur thuis en toen ontbeten en een beker koffiepoeder met melk genomen en de eerste 2 paracetamol tabletten geslikt. Ik heb me toen op de stoel neergevleid en ben in slaap gevallen.

Gisteren belde de huisarts en heb hem het bovenstaande verteld. Ik heb van een gekregen agenda maar een logboek gemaakt, waar ik al de te slikken medicatie in noteer, zodat ik kan zien wat ik al wel had en nog moet… moeilijk dese….
Biarlah saya pukul terus!!!


Hiermee wil ik iedereen bedanken voor de mooie, lieve en meelevende kaart bedanken. Helaas lukt het me niet het afzonderlijk aan een ieder apart te doen.

Hieronder nog een foto van de in bloei staande hyacint.
Mijn gevoel is als de bloem: “in de bloei van mijn voort te zetten ouder worden”
Geniet met me mee en zie de pracht van de natuur….

Vandaag heb ik de deur op een kier gezet omdat ik een streepje Licht kan gebruiken. Er is een lange tijd tussen het nu en vorige update.
Een lange tijd van veel pijn en strijd tegen de pijn, die maar bleef aanhouden ondanks de vele medicijnen die ik slik.

Nog steeds is er geen bericht van en Internist waar ik ook heen moet voor de behandeling van de uitzaaiingen in de ruggenwervel. Ik liep al wéken met pijn voordat de behandelende dokter, waar ik was voor de jaarlijkse controle, me doorzond naar de radiotherapie en ondertussen zijn er bijna 2 maanden voorbij en nog steeds wacht ik op een uitnodiging van een internist. Deze zal dan kunnen bepalen wat voor medicatie nodig is om de verdere groei van de uitzaaiingen tegen te gaan.

Vandaag had ik een a.s. huisarts op bezoek, die in alle rust en in begrijpelijke taal heeft uitéén gezet, dat ik wel altijd pijn zal hebben, maar dat die niet zo heftig zal hoeven te zijn als dat nu is.
Er is nu gekozen voor morfine en ik zei direct dat je morfine toch aan het eind van een leven gaat toedienen. Nu niet meer dus; er wordt eerder met deze pijnstiller gewerkt en heeft Max een klein pleistertje op de plek geplakt, waar je vroeger in de oorlog in ons verre Moederland een prik kreeg tegen de pest; weet iemand dat nog? Je ziet dat pleistertje niet maar zal zijn werk moeten doen. I hope so!!!!
Daarnaast kreeg ik ook een doos met pilletjes die pieken in de pijn in korte tijd moet kunnen verminderen.
Deze ga ik vannacht dus voor het eerst uitproberen en hoop ik dat Max en ik eens van voldoende nachtrust kunnen genieten.
Die arme Max moet elke nacht een Zombie uit bed helpen en mij achterste voren naar het toilet helpen. Dit is elke keer weer en gebeuren met zoveel pijn, dat ik er gewoon angstig van werd. En dat minstens 3x per nacht.
Duim met me mee dat het allemaal beter gaat.

Even nog vertellen dat onze dochter en haar partner ons op de eerste Kerstdag een leuke avond hebben bezorgd. Wij hebben kunnen genieten van een vrolijk en blij Kerstconcert van René Shuman en zijn Angel Eye. Dit was even ontspannen en niet aan pijn denken. Kijk eens naar deze blijde mensen:

Iedereen die me een kaart of mail zond, wil ik alvast bedanken. Het heeft me zoveel kracht gegeven om door te kunnen gaan.

Dank je wel alle lieve vrienden en vriendinnen waar ook ter wereld.

30 december 2008