Bedum, 19 december 2008

Ik wil beginnen met iedereen een Gezegende Kerstviering toe te wensen en een Vredig en vooral Gezond 2009

Daar bèn ik weer, in letterlijke en figuurlijke zin! Even heb ik in een hoekje gezeten, maar nu zie ik weer Licht in de duisternis en daarom wil ik beginnen met een paar woorden die vanmorgen in mijn brein omhoog sproten.

Dankbaar

Dankbaar richt ik het oog weer omhoog
de zon is wederom mijn grote vriend
al was de nacht niet helemaal duister
toch is het Licht zoiets
als het buigend riet
en na donker fluweel
dit Licht komt als flonkerend Luister.

Intussen lag er een brief van het UMCG en werd ik woensdag 18 december om 10.45 uur verwacht bij de radiotherapie. Na een gesprek met de behandelend radiotherapeut, zal er aansluitend hierop enkele voorbereidingen voor de bestralingsbehandeling plaats vinden. Nu op naar de woensdag.

Woensdag, 17 december 2008
Vanmorgen dus om 10.00 uur de deur uit, op naar het UMCG. Ik had een hele vragenlijst opgesteld en Anne-Marie ging met ons mee.
Toen ik aan de beurt was, zag ik de bekende dokter staan die me de allereerste keer ook geholpen had bij de radiotherapie. Ik heb haar daarna nog éénmaal gezien en toen ging ze met zwangerschap verlof. Nu ook weer

Ze had mijn naam gezien en wilde me zelf helpen, maar moest me in een drukker planning verwerken, daarom heeft het even geduurd. Ze heeft alles heel duidelijk weergegeven en we konden alle scans op de computer bekijken en mèt uitleg. Kortom: het is borstkanker en uitgezaaid naar het bot van de tweede wervel lumbaal (in de onderrug).
Ze heeft direct afspraken gemaakt voor de simulatie afdeling en daarna door naar de bestralingsafdeling. Dit alles in een tijdsbestek van 2 1/2 uur, want we waren rond half 1 weer thuis.

Ik ben meteen bestraald geworden en dat hoefde maar één keer, wel een grotere dosis die wel ca. 2 minuten duurde. Anne-Marie heeft dit ook allemaal mogen zien, want ik moest naar een andere etage en was bang dat ik de weg terug niet zou kunnen vinden, alleen al de lift waar ik niet alleen in durf.

De radiotherapeut zal voor een afspraak met een internist maken, zodat ik hopelijk nog voor het nieuwe jaar een gesprek met hem kan hebben. Die vrouwelijke arts was positief en dacht dat ik nog wel enkele jaren door kan gaan. Ik ben helemaal opgelucht.
De pijn zal door de bestraling eerst heviger worden en pas na 4/6 weken kan gezegd worden of het heeft aangeslagen of niet. Mocht ik na een paar maanden weer pijn krijgen, dan moet ik me tot de huisarts wenden, zodat die me weer door kan sturen.

Vandaag had ik al minder pijn, omdat ik gisteren met die andere pijnstillers ben begonnen en ik ben de oedeemtherapeut dankbaar dat hij mij eigenlijk bijna gedwongen heeft naar de dokter te gaan.

Ik heb vandaag veel gelopen, boodschappen gedaan en in het ziekenhuis ook veel gelopen en in rottige stoelen gezeten, waardoor de rug toch ging opspelen. Nu is het rustig gelukkig.

Maar vannacht werd ik weer gewekt door het wekkertje van PIJN, toch maar een paracetamol genomen en vanmorgen de andere pijnstiller.
Lieve lezers zoals boven aan:

Fijne Kerstdagen en een Gelukkig en vooral Gezond 2009 toegewenst.

Bedum, 9 december 2008

Lieve Lezers,
Het waren een paar spannende dagen die we met elkaar doormaakten.
Na mijn eerder vertelde belevenis van wéér onderzoeken en deze keer een echo van de lever en twee thoraxfoto’s, volgden weer uitslagen…
Voor deze onderzoeken hoefde ik geen afspraak af te wachten, kon zo naar het UMCG en me melden. Ik had versterking: Max en onze dochter waren mee gegaan en Anne-Marie is met me naar binnen geweest toen de echo van de lever werd gemaakt. Het onderzoek van de lever heeft zo’n half uur in beslag genomen en kon ik weer terug naar de wachtkamer om even later weer opgeroepen te worden voor de foto’s van de longen.

Gisteren kreeg ik een telefoontje van de oncoloog waar ik om gevraagd had en hij meldde dat de lever en longen schoon waren. Eén goed bericht dus!

Hij was wat haastig, en ik denk, omdat hij naar een bespreking moest voor de verdere medicatie van de uitzaaiingen in de tweede wervel in mijn onderrug.

Vandaag daarvan uitslag gekregen en ik zal deze week – hopelijk – een oproep krijgen van de radiotherapeut voor de eventuele bestralingen om de pijn wat weg te nemen.
Ook van de internist zal een oproep komen voor de medicatie om de uitzaaiingen ‘slapend’ te houden, terwijl ik wakker wil doorgaan!!!
Al met al: ik gà er weer voor!!!

Een lach!

Een lach is mijn leven,
een lach is mijn kracht!

Een traan rolt uit mijn hart
een traan van niet in woorden te uiten smart.

En toch is er de vreugde, de lach in mijn leven,
die zal me altijd sterkte zal blijven geven!

Rechtstreeks uit mijn hart,
Maudy

Bedum, 25 november 2008

Nog een dikke maand met veel feestelijkheden, mooie kleren, lekker eten en vooral het besef dat alles zo lekker naar de zin gaat. Het jaar sluit knallend af om een nieuw jaar met champagne in te luiden. Heerlijke vooruitzichten toch..
Geniet ervan en wees blij en blijf blij met mij, al heb ik niet zo’n leuk bericht gekregen vandaag.
Ik heb al zo’n kleine 3 maanden rugpijn en het werd steeds erger. Max dacht aan een versleten heup, de oedeemtherapeut aan een vastzittend SI-gewricht. Het losmaken hiervan heeft de pijn wat verzacht maar het bleef net een kiespijn plagen.
Toen ik voor controle voor de mammografie en bij de oncoloog moest zijn, heb ik bij de laatste de pijn gemeld. Deze dokter vond het toch wel zinvol om een botscan te laten maken. Het is een skeletcintigrafie geworden. Ik ben toen van af de voeten tot aan mijn haren gescand.

Op maandag 17 nov.2008 kreeg ik de uitslag van de botscan –skeletcintigrafie:
De oncoloog belde me op en vertelde dat de botscan veel vlekken vertoonde en hij daarom een afspraak ging maken met de röntgenafdeling, zodat ik dinsdag morgen gewoon naar die afdeling kon gaan voor een röntgenfoto.

Dinsdag, 18 november waren we omstreeks 10.00 uur in het UMCG en heb ik me gemeld bij de röntgen afdeling. Heb een dik half uur moeten wachten en werd toen opgehaald en er werden 2 foto’s genomen. Eén terwijl ik op de rug lag en een andere waarbij ik op mijn linker zijkant moest liggen.
Het duurde even voor de radioloog de foto’s goedkeurde en konden we weer naar huis.
Toch even bij nr. 5 oncologie langs gegaan om te vragen of ik de woensdag niet bij dr. Meijer persoonlijk terecht kon om het resultaat te horen. Het kon niet, maar er stond een afspraak –telefonisch- om 11.05 uur.
Aangezien Max wel naar de dagopvang ging zou onze dochter Anne-Marie rond kwart voor 11 hier zijn, maar de oncoloog belde al om 10.40 uur en moest ik alles alleen goed beluisteren en heb wat opgeschreven, zodat ik niet alles vergat.

Hij zei dat de radioloog vond dat het nog niet goed te zien was; vorige keer was het toch anders, nu was de botstructuur onregelmatig en denkt hij toch aan uitzaaiingen van botkanker.

Maandag 24 november zal dit in een grote bespreking ter sprake gebracht worden en besproken worden hoe de botten anders te kunnen zien.
De radiotherapeut en internist willen dit ook zien en spreken hun bezorgdheid uit. Er moet iets gebeuren en meer onderzoek is een eerste vereiste.
De dokter beloofde dat hij dinsdagmorgen 25 november zal bellen wat er uit de bespreking is voortgekomen.

Vanmorgen 25 november 2008 belde de dokter. Hij begon met te vertellen dat er nu gesproken is over een onderzoek van longen en lever. Er zal een foto van de longen gemaakt worden en een echo van de lever.
De wervelkolom lumbaal heeft 5 wervels en de tweede wordt vermist, er is een contourverstoring; het skelet is licht verdacht en men denkt wel aan uitzaaiingen van borstkanker. Ik kom nu onder behandeling van internist en radiotherapeut.
De lendenwervel is niet goed te zien.
Er zal vandaag een aanvraag voor foto’s van de longen gedaan worden, alsmede de echo van de lever.

Tot zover deze update; ik wilde dat ik leukere dingen kon vermelden, but this is Life!!

Al is het leven soms een emmer vol tranen, de druppeltjes vreugde die we krijgen maken het leven o zo de moeite waard.

Het werd weer tijd om mijn website een update te geven, zodat de lezers weer weten wat hier zoals gebeurd.
De tijd heeft natuurlijk niet stil gestaan en ook de klok niet, want inmiddels ben ik omgekeerd net zo jong als een kleindochter;-) We zijn nu dus beiden 17.. was het maar zo! De maand oktober is om, en de hekkensluiter, onze jongste kleinzoon is en als mijn vader geleefd had, waren ze beiden op 29 oktober jarig. Hij zit in de hoogste klas van de Lagere school.
 

Ondertussen heeft de herfst haar intrede gedaan en jammergenoeg is de periode van mooie kleuren aan de bomen heel snel voorbij gegaan. Ik maakte nog wel wat herfstplaatjes, maar nu zijn de planten en bomen haast kaal. De dagen dat het regende begin ik ook niet veel. Maak wel haast elke dag een foto, vind altijd wel een object dat me boeit en kan dan alle instellingen van de camera uitproberen.
Kijk later even onder de knop Foto’s, daar wil ik wat laten zien.

De reünie is verleden tijd en ik zal begin volgend jaar de administratie overdoen aan Julius Hausel die het een jaar voor zijn rekening gaat nemen. Ik ben daar wel blij om, want het werd me allemaal toch een beetje te veel en bleef er helemaal geen tijd meer over voor mijn eigen liefhebberijen.

Lezen doe ik ook heel graag en ben er toch weer een beetje mee begonnen; heerlijk om even alles om je heen te vergeten en de spanning, de liefde of het avontuur mee te beleven met de figuren in het boek. Ik zag een uitzending van Rik Felderhof -Schrijvers op de veranda- die aan de voet van de Kilimanjaro in Tanzania de schrijver Arthur Japin te gast had. Zijn nieuwe boek is bekroond hoorde Max net in het nieuws.
Arthur Japin heeft de NS Publieksprijs voor het Nederlandse Boek gewonnen met zijn roman De Overgave, las ik net op internet. Ik las eerder van hem ‘De zwarte met het Witte hart’ een heel mooie boek. Speelt zich in Ned. Indië af.
Een week verder, was er de Somalische schrijfster Jasmine Allas daar te gast; pittige dame die weet wat ze kan en wil! Kijk eens op: http://player.omroep.nl/?aflid=8210969

Arthur Japin: http://player.omroep.nl/?aflid=8174035
Vandaag was ik weer te gast in het UMCG. ’s Morgens om half 9 voor de mammografie en daar werden twee maal vier foto’s gemaakt en was ik bijna zo plat als een duppie, en prettig was het niet. Gelukkig kon men mij vertellen dat alles goed was en ze me volgend jaar weer terug wensen te zien.

’s Middags moest ik bij de oncoloog zijn en meende ik dat de dókter mooi op tijd was; echter bleek het later dat ik te láát was Shame..shame!

Nou ja we stonden om half 2 buiten en dat was de tijd die ik dacht er te moeten zijn, maar de brief gaf 13.15 uur aan en dat zag ik pas bij het opbergen ervan.

Gelukkig ging het hier niet zo hard aan toe en kan ik over een jaar weer terug komen. Wel heb ik aangekaart van de pijn in de rug en daar krijg ik een afspraak voor een scan toegezonden. Dus wéér UMCG, ik word er zo langzamerhand kind aan huis!

Dat was het voor nu en ik hoop gauw weer tijd te hebben.
4 november 2008

Bedum, 31 augustus 2008

Een update uit het dorp met de scheefste toren van de wereld…Bedum, onder de rook van Groningen!

Het is weer meer dan een maand geleden dat ik een bericht voor de website schreef…. En die sneltrein raast maar voort!

En weer zijn er vrienden ons ontvallen. Onze schoolgenoot Anton van Caspel kunnen we niet meer verwelkomen op onze reünie van 14 september a.s.

Het is zo jammer dat er zo weinig daadwerkelijke animo is voor de komende reünie. We hadden toch minstens op een zelfde aantal gerekend als in 2007 want iedereen vond dat we het elk jaar moesten houden, maar helaas…


Ik kap er ook echt mee want het wordt me allemaal te veel. Buiten de reünie heb ik ook nog maandelijks de administratie van de Indische soos Matahari Groningen met een gemiddeld gasten aantal van 140 per middag, waar toch redelijk veel werk voor gedaan moet worden. We hebben een flyer, waarin een verslag staat en aangevuld met foto’s, mededelingen en soms een verhaaltje.
Kijk eens op www.mataharigroningen.nl
Er is altijd een deadline en dan de verzending per post, het plaatsen op de website van de soos. Dit laatste doet mijn dochter voor ons en zij plaatst ook de updates en andere stukjes voor mijn eigen website, maar ik maak het zelf allemaal.

Residentie Buitenzorg; wooncentrum voor Indische en Molukse Senioren

Misschien weten jullie nog niet, dat in Groningen twee Senioren Wooncentra komen voor Indische en Molukse ouderen. Van het eerste wooncentrum is de bouw al in een ver gevorderd stadium. We hopen dat deze woongelegenheid in februari of maart 2009 opgeleverd zal worden, zodat onze alleroudsten hun woonplek in het

Residentie Buitenzorg kunnen betrekken. Natuurlijk zijn hier wooneenheden in de sociale- en vrije sectorhuur en zelfs enkele koopwoningen. Voor hen die het nodig hebben is er zorg. Zorg in alle toonaarden: van huishouding, dagverpleging tot ziekenboeg toe. En onze voorzitter mevrouw Adeline Schiphuis wil dit graag in een uitstekende kwaliteit gaan leveren.

 

Hiervoor bestaat er al sinds meer dan een jaar een dagopvang. Er is begonnen met één dag in de week de ouderen op te vangen en een activiteiten begeleidster doet goed werk. Onze ouderen krijgen ook bewegingstherapie, daar komt Max voor om het hoekje kijken; we eten allemaal samen en altijd is de maaltijd smakelijk bereid en meestal schaft de pot rijst, maar zo nu en dan een stamppot schuwen we ook niet.
Deze opvang beslaat nu al 5 dagen van de week en de zaterdag wordt er éénmaal in de maand een kookcursus gegeven. Ook hier is veel animo voor.
Zo bestaat ons dagelijks leven uit vrijwilligers werk waar we toch wel veel plezier voor terug ontvangen.

En wat daar tussen in zit.

Verder is mijn hobby nog steeds overal het oog van mijn camera in beweging brengen en vastleggen wat ik mooi of leuk vind en emotie bij me opwekt.
Dus niet alleen tijden een soos of dagopvang, maar vooral uitstapjes zoals naar de Orchideëenhoeve in Luttelgeest. Er is zoveel moois om van te genieten en dan vast te leggen zodat ik thuis nog eens nageniet.

Hier een vlinder in batikmotief, dat doet me direct verlangen naar ons Moederland. Er zijn zoveel schitterende kleuren om je heen en de entourage werkt helemaal op je gemoed, ook de zálig warmte natuurlijk!

Maar ook dit streelt mijn oog. Het is de dochter van lieve mensen die in een toko staan en hun eersteling is die dag voor het eerst naar school gegaan. Hier kun je toch niet aan voorbij gaan??

Zo zou ik nog bladzijden kunnen vullen met tekst en foto’s en dat zal ik ook gauw weer doen.
Ik ga de foto’s van de reünie eraf halen en er mijn eigen voor in de plaats zetten, zo gauw als ik er tijd voor kan vinden.
Voor nu, ik hoop dat jullie als gast van mijn website een prettig kwartiertje hebt gehad met wat ik liet zien waar mijn belangstelling en die van Max natuurlijk, naar uitgaat. Stil zitten kunnen we nog niet en hopen gewoon nog lang door te kunnen gaan. Met Liefs…
 

De dag van vandaag is bijna weer voorbij en het is meer dan een maand geleden dat ik wat schreef voor de website.
Dacht ik dat wanneer de Sti.Matahari Indische Soos haar gróte vakantie had, ik ook even met mijn eigen hobby aan de gang kon gaan, roept een andere bezigheid me terug. Vorig jaar heb ik het stokje van de administratie en het verder regelen van de Bandoeng reünie overgedragen aan een ander oud-leerling, maar door omstandigheden heeft dat stokje als een boemerang gewerkt en werd weer teruggekaatst. Men zegt wel wie kaatst moet de bal verwachten…

Ondertussen hebben Max en ik een leuke bezigheid gevonden, dat ons van de straat houdt; we hebben de ‘hangplek’ voor de Senioren onder ons Indische en Molukse ouderen gevonden Eén keer in de week gaan we er heen en doet Max allerlei capriolen met hun. Handen op de tenen.. op je hurken en dan één been gestrekt naar voor… ze mogen ook met isolatie stangen gaan zwaaien!!
Ik houd me buiten schot en ga soms in de keuken helpen, waar ik veel nieuwe gerechten leer maken. Leuke bezigheid.

Onze kinderen uit Tanzania zijn een kort weekje hier bij ons geweest en het waren drukke, maar ook gezellige dagen. Inmiddels zijn ze weer in hun eigen huis getrokken waar ze 14 dagen verblijven. Daar natuurlijk ook veel aanloop want er zijn veel mensen, die zijn kennen hier en uit het buitenland, die elkaar willen ontmoeten.

Hier gaat alles zo zijn gangetje; de éne dag is soms beter dan de andere, maar over het algemeen mogen we niet klagen en alleen maar blij zijn dat we nog voor anderen wat kunnen betekenen.

Wel hebben we natuurlijk allebeide nog steeds de kwartaal/jaarlijkse ziekenhuis controles en ik ga nog steeds om de drie weken naar de oedeemtherapeut, die ik beslist nog niet kan missen. Vooral met zulk weer als nu; ik kan denk ik eerder het slechte weer voorspellen dan de weerman voor de TV

Soms lijkt het hier een klein kantoor en heb ik nergens anders tijd voor dan alleen achter de computer ‘werk’ te verrichten. Er zijn nog honderden mailtjes waar ik nog wat aan wil doen, maar kom er gewoon niet aan toe.
Zoals veel verhalen van Ronny Willemsen heb ik nog niet geplaatst, gewoon omdat de tijd er voor ontbreekt.
Maar er zijn zoveel leuke reacties op de websites –die van mij als ook van de Matahari, onze Indische Soos- en ook nu staan er vragen naar bekenden in Bandung. Please neem eens vaker een kijkje in het gastenboek, wie weet kunnen jullie de vragenstellers helpen.

De jaarlijkse reünie komt steeds dichterbij en we hebben nog veel plaatsen die gevuld kunnen worden. Waar blijven jullie nu? We rekenen op jullie hoor!
Ook nog een vraag.. woont er iemand in de buurt van Purmerend? Er is een Mulo-dame die ook zo graag wil komen, maar niet alleen kan reizen. Wie kan en wil haar meenemen? Laat me weten en ik breng jullie dan met elkaar in contact.

Nog een mededeling: ik haal alle foto’s van de Mulo-reünies van de afgelopen jaren van mijn website en hopelijk worden die dan op de Concordante Mulo website die Bennie onderhoudt geplaatst.
Ik wil mijn eigen foto’s graag plaatsen.

Dus als jullie de foto’s wilt downloaden doe het dan deze maand nog.

Ik hoop weer een beetje bijgepraat te zijn en ook dat ik veel ‘visite’ op mijn website mag ontvangen.

Vriendschap geeft ogen aan de afstand en een stem aan de stilte

Maudy
12 juli 2008

~~~~OOO~~~~

 

Bedum, 8 juni 2008


Na een heel lange tijd van stilte, probeer ik weer eens wat te schrijven voor mijn eigen website.
Dat de zomer in aantocht is weten we ondertussen allemaal wel en dat het gepaard gaat met heel ander weer dan wij het hier in het Noorden gewend zijn is alleen een voordeel. De boeren klagen misschien wel, maar de zon die je omarmt en verwarmt, dat is toch iets dat wij als Indo’s elke dag missen. Er zijn er natuurlijk ook mensen die de kou liever hebben, maar dat is iets wat IK me niet kan indenken, dus ga ik er maar van uit dat ik een echte ouderwets Indo-oma ben.

 

Onze Indische soos Matahari in Groningen is weer aan het eind van het eerste seizoen en hebben we op 15 juni onze laatste gezellige middag voor de vakantie die de maanden juli en augustus bestrijkt. Neem een kijkje op de website van de Matahari, ga daarvoor naar de knop ‘links’ op mijn website. Passeer de andere knoop niet zomaar, ze zijn er om u van alles te laten zien.

Maar niet alleen de Indische soos heeft mijn aandacht, ook de vierde reünie van de Concordante Mulo school in Bandung, zet de deuren van Huize Bronbeek in Arnhem op zondag 14 september 2008 weer open, voor hen die destijds in Bandung hun dagen doorbrachten met leren. We hopen dat er nog oud-leerlingen zijn die deze dag in herinnering aan “toen Vroegher” met ons willen meevieren.
Meldt u aan door op de knop Bandungreünie 2008 te klikken en het aanmeldingformulier in te vullen. Ik zeg “tot ziens”…


In Groningen is men druk doende een Wooncentrum te bouwen voor onze Indische en Molukse ouderen. De Residentie Buitenzorg heeft twee locaties waar ze kan gaan bouwen en het eerste is al in een gevorderd stadium en deze locatie is belangrijk voor hen die algehele verzorging behoeven, maar ook voor hen die zich nog een beetje kunnen redden doch deels verzorging nodig hebben, denk aan de warme hap en er zijn een paar huur/koop woningen beschikbaar.



Hiervoor bestaat er al een dagopvang die heel druk bezocht wordt. Hier kan men gezellig ngobrol onder het genot van een kopje thee of koffie en natuurlijk een koekje, nog niet altijd va eigen deeg. Zo nu en dan is er een activiteit waarin men gezamenlijk wat lekkers maakt. Zo is er al een klepon gemaakt, maar die waren een beetje te groot voor de oude mondjes en dan zei de klepon ‘tjeploesss’… en spoot de gula jawa eruit… Hilariteit natuurlijk.




Afgelopen zaterdag was er in de tuin van het wijkgebouw waar Res. Buitenzorg een lokaal huurt, een Braderie geweest. Er waren veel standjes en het zag er erg fleurig en verzorgd uit. Onze stand was te klein om alles te ‘behappen’, maar dat wat door het mondje moest gaan, ging grif uit de pan naar de koper…
Het was tot een uur of 4 in de middag mooi weer, maar het begon te betrekken en al melden de eerste druppels zich aan…
 

Ik was al onderweg naar huis om mijn foto’s op de computer te laden en laat jullie hier wat van zien.
Verder kan ik nog melden dat het best goed met ons beiden gaat, maar ook dat de weerman het verliest tegen de operatielittekens, wat de voorspelling betreft.

Tot zover maar weer de update van de knop K-ankertje.
Sampai bertemu lagi….
 

Bedum, 11 april 2008

Er is weer ruim een maand voorbij sinds ik de laatste update schreef. Ik weet niet waar de tijd blijft, het vliegt me door de vingers en de dag is soms wel 24 uur te kort. Natuurlijk is het op deze manier beter, dan dat een dag 24 uur te lang duurt!

Het is alweer meer dan 3 maanden geleden dat we in Tanzania waren en waar het mooi weer was, lekker warm met een tintelende zon op je huid, waar je geen huidcrème, noch iets voor je haar nodig hebt om alles soepel te houden. Soms vraag ik me weleens af, waarom we tòch hebben kunnen wennen aan dit koele negri dingin, we hebben ons denk ik in bijna alle toonaarden aangepast, geacclimatiseerd en enigszins geassimileerd.. och wat zijn wij toch soepel van geest, alleen ons lichaam sputtert nog tegen. Genoeg hierover, er verandert toch niets aan.

Wie kent de heer Humphrey de la Croix? In Bandung was het een bekende naam, zoals zovele.. Max zegt altijd dat alle namen haast in Bandung bekend zijn. Zelfs de familie Angenent heeft er gewoond.
Maar om op de heer de la Croix terug te komen; hij is bezig met een leuke site en ik mag mijn herinneringen naar hem toe zenden en ben nu bezig alle oude foto’s die we nog hebben opnieuw op foto te zetten om de verhalen leven in te blazen.
Het is een heidens werk, maar ik werk er graag aan mee om onze cultuur voor ons nageslacht te bewaren, dat ze ééns, als ze zover zijn, en misschien zijn dat dan wel de kinderen van onze klein- of achterkleinkinderen, op zoek gaan naar hun roots.
Dat ze aan de foto’s kunnen zien dat wij ook blijde kinderen waren, vóór maar ook wel na de oorlog. Weggerukt werden zonder afscheid genomen te hebben, gewoon omdat niemand mocht weten dat je wegging… en als je je zelf later afvraagt waarom was dat zo? Dan weet je alleen dat je vader of moeder ergens nog werkte als enige Nederlander en dat hij of zij niet meer geduld werden.

Wij moesten weg naar een land dat wij kenden van de leesboekjes, naar een bevolking van de zelfde nationaliteit, maar met een andere kleur. Ik werd 16 toen ik in Nederland kwam en nu ben ik zeventig.

Ben ik mijn geboorteland vergeten, gewend aan Holland met haar mooie luchten en kleurvolle voorjaarstuinen? Neen, in tegendeel, het is alsof je vaker teruggaat naar je jeugd, hoe angstig die ook was. Ik ben de groene sawah’s nimmer vergeten, evenals onze berg de Tangkuban Perahu, aan wiens voet we woonden en waar ik alle dagen naar keek en droomde om die eens als ik groot was te beklimmen.. De bergpaadjes waar de tukangs met hun zwaarbeladen pikolans naar beneden hobbelden, waar de lampjes heen en weer slingerden bij elke stap die ze deden.
’s Avonds zat ik weer op mijn dingklik en volgde dan hun weg naar boven en zag de lichtjes stuk voor stuk in het duister verdwijnen. Het is zó lang geleden en toch zie ik alles steeds scherper voor me, hoe komt dat toch?

Goed, ik ben even terug geweest en zit nu weer achter mijn computer en misschien willen jullie mijn mijmeringen lezen en als niet, ya sudah.. apa boleh buat? Even zo goede vrienden toch?

Nog even over de vakantie, het was daar zalig en zo net chatte ik even met onze zoon in Tanzania en hij vertelde dat het daar al dagen lang regent en niet een klein beetje.. wat zal het daar bècèk zijn; ik zie het helemaal voor me! Wegen met grote gaten vol water en dat spuit omhoog als je er door gaat met je 4wheeldrive..

Maar ik neem aan dat de Flamboyant al het water tot zich zal nemen en nóg uitbundiger zal bloeien dan toen wij er waren en alles stoffig en droog was.

Het ga jullie allemaal goed en blijf de website bezoeken, verras me met jullie verhalen.Vergeet het gastenboek niet, zoek je iemand zet het daarin, er hebben zich al velen kunnen herenigen en dat is een heel fijn idee.

Ik was aan het rommelen en vond onderstaand gedicht, dat ik in 1994 schreef en waar het zelfde verlangen uitspringt.
 

Verleden

Land van mijn dromen
waarom moest ik toch gaan?
Land van mijn kind zijn
hoe moet ik verder toch bestaan.
Mijn gedachten dwalen vaak af
en begeef ik mij in de herinnering.
Zie ik ons huisje, klein maar knus
Een weggebroken tussenmuur
Verbond beide huisjes voor het
herbergen van het hele gezin.
Dan hier een heel nieuw begin…
Onze ouders, vaders en moeders
met veel leed in hun hart,
een lach en een traan.
Velen van hen vonden hun rust
in het eeuwig bestaan.
Maar wat blijft over van ons,
Ons Indisch bestaan?
Wie vertelt er straks
nog over ons verleden?
Wie leert ons die vergeten sayur
Of kwé-kwé te maken?
Rest ons dan alleen het heden
En levend in de toekomst?

Maudy Angenent-van Raemdonck
9 maart 1994
 

Bedum, 12 februari 2008

Het werd wel weer tijd om de stand van zaken weer te geven. Hiervoor vertelde ik hoe het was om in Tanzania aan te komen bij de kinderen. Hoe lekker warm het er is en nu ga ik verder met het verhaal hoe verwend we werden.

De Annie Romein van de vliegmaatschappij KLM

De Annie Romein van de vliegmaatschappij KLM bracht ons van het éne continent naar het andere
en zou er 8 uren en 5 minuten overdoen volgens
het vliegschema op het Tv-scherm.

De hele reis kon je hierop volgen, best wel leuk, alleen jammer dat er geen melding gedaan werd toen we de evenaar passeerden. Ook jammer dat het zowel op de heen als de terugreis donker was toen we in Kilimanjaro landden.

De aankomst in Dar es Salaam voelde aan als kreeg je een heerlijke warme deken omgelegd. Hans kwam ons halen en Odette moest buiten staan te wachten. Gelukkig loosde hij ons er overal snel door en konden we Odette en Geoffrey ook begroeten. Sophie was thuis gebleven.
De rit naar hun huis duurde toch nog wel een dik uur en alles was goed verlicht, al was het reeds ver na middernacht. We kwamen bij een kasteel van een huis aan en keken onze ogen uit, maar voordat we er waren, zijn we heerlijk door elkaar gehutseld. De wegen zijn soms goed, maar de weg naar Hans’ huis was vol met grote gaten en moest je slalom rijden al kon je enkele gaten daarmee niet ontwijken…. Dit werd ons de volgende dag duidelijk. Ik noemde dat maar de ‘billen massage’!

Hier is de achterkant van het huis met een zalig buiten terras waar we altijd ontbeten.
De eerste week was het elke dag 3x per dag eten, waarvan 2x warm en dat was best lekker, maar op een gegeven moment werd het gewoon te veel; fruit ging er altijd in: zonrijp en altijd vers van de boom! Ook dit ontbrak niet een zwembad naast de stoep.

Ik ben met een dagboek bezig en dat zal nog wel even duren eer het klaar is, maar zal die mettertijd op mijn website plaatsen.
Verder wil ik iedereen bedanken voor de regelmatige bezoekjes aan mijn website en de berichten in het gastenboek. Ik ga het gauw weer bijwerken en antwoorden waar nodig.
Ook wil ik nog even laten weten dat de controles voor ons beiden goed verlopen zijn en we weer een paar maanden verder kunnen, met of zonder medicijn.
Max blijft gewoon bij de tabletten die hij nu al een jaar slikt en de dokter vindt de variatie in PSA-gehaltes niet verontrustend.
Zelf ben ik nog steeds blij met de oedeemtherapeut, waar ik vanmiddag voor de tweede keer dit jaar was en de behandeling voor ons beiden een goed gevoel gaf. De Peut heeft zelf net een operatie moeten ondergaan en moet ook even voor zich zelf opkomen vind ik.

Max en ik hebben veel om handen; doen vrijwilligers werk en helpen mee aan de realisatie van het eerste Indisch Molukse Wooncentrum voor Senioren in ‘stad’ Groningen, dat al uit de startblokken is gekomen.

 

Daarnaast heeft Max veel massages te doen en nu al bij de dagopvang voor ons nieuwe wooncentrum, geeft hij wat bewegingstherapie voor de ouderen.
En al een paar jaar ben ik verbonden aan het bestuur van de Indische Soos in Groningen, waar zo gemiddeld per keer, één maal in de maand, zo’n 140 gasten op af komen. We proberen toch elke maand iets leuks te presenteren, hebben een vaste band die van alles ten gehore kan brengen en er ook lustig op los wordt gedanst. Je kunt zeggen van Jive tot Line-dance, met daar tussen door zang van onze Indo ‘Bing’ Berto! Neem een kijkje op www.mataharigroningen.nl

Hier wil ik het weer bij laten en beloof gauw weer terug te komen. Ik wil eindigen met deze woorden:

Geniet van elke dag die u nog gegeven is,
Laat het Licht van de zon,
ook al blijft ze achter het kapokdek daar boven
uw hart verlichten en verwarmen,
zodat u op uw beurt, dit met uw vriend/vriendin kunt delen.

Maudy

28 DECEMBER 2007

Even een klein berichtje uit ons vakantie verblijf in Afrika.
Op 15 december 2007 zijn we naar onze kinderen in Tanzania afgereisd.
’s Avonds om 22.45 uur kwamen we in DAR = Dar Es Salaam aan en kwam Hans ons halen toen we op de koffers wachtten. Odette, zijn echtgenote en Geoffrey stonden buiten op ons te wachten. Het was een lekker warme avond en dat voelde goed aan.

 

Na wat gepraat te hebben en hebben we het bed opgezocht; we waren best gaar van de reis, die al heel vroeg is begonnen op Schiphol.

We hebben er nu meer dan de helft op zitten en puffen af en toe van de warmte, maar dit toch liever dandie kou in Holland. Hans heeft ons al veel laten zien en zijn we al op twee stranden in DAR geweest. De laatste keer was het het zuidelijke strand en was de zee woelig en stond er veel wind, maar dat werkte wat verkoelend.

 

De dag voor Kerst kwamen we terug uit Tanga, een klein vakantie oord met 3 cottages en een camping ernaast. Hier hebben we 4 dagen doorgebracht en het was heerlijk! Ons uitzicht was direct aan de zee en we hoorden het ruizen van de zee en de palmbomen als we in bed lagen of op het terras zaten…wat een leven! Het leven hier is haast net als op Java in Indonesië, waar ik geboren ben. Veel fruit dat hier groeit vind je ook daar, zoals wij de Nangka/Jackfruit ondekten op onze reis van één lange dag naar Tanga. Avocado, manga, pisang radja, jeruk, ananas en nog veel meer. Alles zongerijpt!

Wij eten hier ook drie maal per dag, waarvan 2x warm. Ik kom als een rollebol thuis als ik niet oppas, want veel doen we hier niet. Gisteren wel even hier in de buurt gewandeld om foto’s van deze omgeving te maken en Odet en ik kwamen tot de ontdekking dat er veel planten, bloemen en zaden zijn die wij als kind op dezelfde manier gebruikten of misbruikten. Veel bloemsoorten, zoals de Verbena waaraan wij de donkerpaarse zaadjes altijd opaten en dan kwamen we notabene aan de kant van de weg de Kemangi tegen. De moeder van Odette gebruikte dat altijd om de vliegen en muskieten op afstand te houden; ik leerde haar waar wij het voor gebruikten en aangezien ze hier veel vis eten is het lekker in de pepesan ikan.

Hier wonen we nog een weekje en dat wordt het weer gewoon ons huisje in Holland...

 

Hier een plaatje waar we lekker op het achter terras aan het ontbijten zitten. De serehstengels op de tafel zijn tegen de vliegen...
Hiermee neem ik afscheid en kom volgend jaar weer met een update... Groetjes uit een warm Tanzania/Dar Es Salaam.
 

Een Gezond en Voorspoedig 2008

December 2007

Even een eind update voor 2007 doen.
Hier hebben we het heel erg druk gehad met dingen en organisaties waar we ons als vrijwilliger voor inzetten. Het is leuk en het blijft leuk, maar koster wel een boel tijd en energie. Jammer dat wij de Indische soos Kerstmiddag niet mee kunnen maken, maar wij gaan andere leuke dingen doen. Wij gaan eindelijk onze oudste zoon bezoeken en daar de feestdagen doorbrengen. Het is bijna het eind van zijn periode dat hij in Tanzania woont/werkt en wordt het tijd dat we daar eens een kijkje nemen.

Max is gisteren voor de kwartaalcontrole naar het ziekenhuis geweest en helaas hebben de medicijnen hun werk niet goed gedaan en moet hij in januari terugkomen zodat er biopsies gedaan kunnen worden en een week later kan hij het resultaat komen horen. Er zal dan besproken worden of er geopereerd wordt of dat ze het met bestraling proberen te stoppen.
Dus een vervelend begin voor 2008, maar we blijven toch positief.

Ik ben bij de Peut geweest en mag voor dat we gaan nog even komen voor een nieuwe Taping. Ik moert zeggen, dat deze Japanse Taping me heel goed helpt en leidt het overbodige vocht uit arm en oksel naar andere banen. Ik hoop dat ik in het vliegtuig geen last van vochtophoping krijg.

Ik ga proberen jullie via onze dichter een beetje op de hoogte te houden hoe we het daar maken en ons plezier met jullie delen.

Voor nu willen Max en Maudy allemaal die de website een bezoekje brengen een

Fijne en vooral Vredige Kerst toewensen en hopen,
dat een ieder voor zich een
Gezond en Goed 2008 mag verwachten!

Met liefs..
M&M
 

Het is al weer november en de zomer is nu definitief voorbij.. eigenlijk ben ik al die schaarse mooie zomerdagen al weer vergeten! Maar op dit moment probeert er een waterig straaltje zon het raam van de computerkamer binnen sluipen…
Maar als ik naar buiten kijk zie ik heel veel donkere regenwolken die die piepstraaltjes gewoon weer terugduwen in het daarvoor bestemde herfsthokje!
Kasian voor alle partijen, maar ik heb wel een surrogaat voor ons allemaal:


Een stralend blauwe hemel en het geel van de zonnebloem verwarmd ons hart.
Notabene, die zon komt steeds verder de kamer in, zou die me verstaan hebben?

Dit is even een kleine update van de website, en ik wilde gewoon laten weten dat alles hier goed gaat.

Ik hoef pas over een jaar weer terug te komen in het ziekenhuis en nu kan ik dan gewoon lekker, zonder ziekenhuis steeds om de paar maanden, verder gaan.

We zullen van de kinderen genieten en de tijd voor ze nemen…Laat de zon toe in je leven,
Dat besef je pas als de hemel donker
En je toekomst niet duidelijk is,
Maar dit was gelukkig maar even..

Zonder gebeden en kaarten van jullie, vrienden van mij
Hier in het land, maar ook ver over zee, berg en dal
Zou alles somber en grauw gebleven zijn
Daarom nogmaals mijn oprechte dank.

Maudy, 3 november 2007

Onderstaande schilderijen zijn gemaakt door gasten van de dagopvang van Residentie Buitenzorg te Groningen. Zij maakten samen de mooie plaatjes.

Bedum, 30 september 2007
Hiermee probeer ik weer wat van ons zelf te vertellen.
Wij hebben koude wind, regen en tocht getrotseerd om ons huis van een mooie voorgevel te voorzien.



Eerder hebben wij de achterkant door kunststof kozijnen met dubbele beglazing laten aanpassen, wat ik al meldde en vorige week was de voorkant aan de beurt. Het is wel een verandering ten goede, want nu zijn alle deuren weer licht geverfd en is het ook door gegaan in de huiskamer. Het werd eigenlijk wel tijd, want we wonen hier nu al weer 4 jaren.

Ook binnenshuis is er veel gebeurd; niet alleen dat de ramen er mooi uitzien, ze zijn nu van helder glas, eerder was het een iets gelig glas. Max heeft nu alle deuren van beneden geverfd. Eerder waren de deuren donkerblauw en dat is wel erg donker, en er 4 deuren in dat vertrek uitkomen. Kijk naar de foto’s.

 

Verder gaat alles hier zijn gangetje en zijn wij alle dagen gewoon bezig met van alles en nog wat. Max en ik gaan samen éénmaal in de week naar een dagopvang voor Indische en Molukse Senioren, waar Max bewegingstherapie met hen doet. Ik vertelde dat al eerder denk ik, en het is gewoon een hele gezellige dag. Dit doen we 1x per week en dan elke week een andere dag want er zijn nu al 4 van de 7 dagen volgeboekt.
Op 10 oktober gaat de eerste paal voor de eerste Senioren woongelegenheid de grond in en het zal vast en zeker wel een ‘happening’ worden, want het is de eerste in het Noorden speciaal voor onze ouderen. Dit complex is een huis voor mensen die veel zorg nodig hebben en daar dus voor geïndiceerd zijn. Zo’n dagopvang zorgt er nu voor dat de mensen elkaar reeds kennen en er dus ook sprake is van ‘herkenning’ in alle facetten van ons Indisch zijn. Ook wordt er voorzien van een Indische maaltijd en wie ziek is en niet kan komen, krijgt het thuis bezorgd. Een goede voorziening.

Met ons beiden gaat het naar omstandigheden goed kunnen we wel stellen. Max kan en doet weer van alles en fluit en oefent af en toe weer op zijn gitaar, dat zegt heel wat. Zoals altijd zit ik graag achter de computer en probeer van alles uit, en mijn fotocamera is nog altijd mijn maatje. De therapeut heeft me nu weer op een rantsoen van om de drie weken gezet, maar wel de taping gebruikt en gelukkig is de pijn uit de arm verdwenen en durf ik weer gewoon te fotograferen en andere dingen te doen. Het leven moet doorgaan en daar zijn we mee bezig. Dit lijkt me een goede afsluiting van deze update en wij wensen jullie veel lees en kijk plezier, want ik wil hieronder nog wat van mijn creaties tonen.

Bedum, 10 september 2007
Al weer een maand geleden dat ik wat op mijn website plaatste. Na wat ups- en downs gaan we weer in goede richting. Deze week moet Max weer een controle ondergaan en we hopen dat ook dit een goed resultaat als gevolg mag hebben. Beiden zitten we niet stil en hebben van alles te doen. Komende week wordt de voorkant van ons huis van kunststof kozijnen voorzien en ook wordt het portaal – je visitekaartje toch?- onderhanden genomen. Dit niet alleen om ijdel te zijn, maar het is allemaal hoogstnoodzakelijk. We hopen dat het wel wat beter weer is dan vandaag.. Hier schijnt de zon afgewisseld door dreigende wolken waar af en toe toch een pittige bui uit valt en er staat een harde wind!

Verder gaan we wekelijks één keer naar de dagopvang van residentie Buitenzorg, waar Max met onze leeftijdgenoten -we zeggen altijd “de oudjes”- bewegingstherapie doet. Zelf lees ik nog wel eens een verhaaltje voor, maar meestal maak ik foto’s en verwerk die dan weer in een fotoverslagje zodat iedereen kan meegenieten.
Verder wordt er veel met de bezoekers gedaan en we eten er ook, en altijd rijst.
Per 1 oktober krijgen we er het gebruik van de keuken bij en kan men er zelf gaan koken Er is al en lijst samen gesteld van allerlei lekkere gerechten met de namen erbij van de persoon die dit wil gaan maken!! Njam.. njam wat zal dat smullen worden. Wil je zien wat de residentie Buitenzorg inhoud kijk dan op www.residentiebuitenzorg.nl Jammer dat de site niet up-to-date is. Voor de eerste wooneenheid zal op 10 oktober de eerste steen gelegd worden door een van onze oudste (96) dames, zij was nog bevriend met wijlen mijn ouders.

Dan begint de 23ste september de Indische soos Matahari weer, waar steeds veel werk voor verricht moet worden. We hebben gemiddeld zo’n 130 gasten per keer. Hier moeten de nieuwsbrieven voor gemaakt, gedrukt en verzonden worden. Zo op papier is het snel geschreven, maar ajo dóe het maar eens!! Maar ik heb er nog steeds plezier in en de 7de sept hebben we een presentatiedag gehad voor alle clubs die in het gebouw ‘huizen’.
De Matahari was de voortrekker en kregen we twee, neen drie tafels tot onze beschikking en daar moest wel wat op natuurlijk. Een sarong over de originele kleden heen, was al en leuke aankleding. Ik maakte een fotoverslag van het eerste halfjaar van de soos en dat besloeg 4 A-4tjes. Dat was alweer een hele bezetting op de tafels .

Bovendien waren er 100 stuks Indische snacks die gratis aan de man/vrouw ter beschikking gesteld werden. Jullie snappen natuurlijk wel dat alles binnen een mum van tijd HABIS SEKALI = helemaal OP was!!!! Ja ja, is er iets gratis, dan weet men er meestal wel snel raad mee.


Vandaag ben ik naar de tandarts geweest, een loszittende kies en een snijtand verwijderd en het nieuwe aangevulde frame weer in de mond. Nu kan ik weer breeduit lachen!

Verder ben ik nog altijd goede maatjes met mijn Minolta en zal hieronder weer wat plaatjes laten zien. Geniet maar met me mee en tot een volgende keer.

1. Laura, medewerkster bij residentie Buitenzorg bij een stand met mooie vazen
 

2. Adeline met tante Lien

3. Stand van de residentie Buitenzorg op de pasar malam te Assen

4. Koken op de pasar malam

5. Ik kocht een leuke blouse

6. Een dans'stuk'! hahahaha..

Kennen jullie de pancoran nog? Hier kwam het water gewoon uit een kraan.. Het ging me ook meer om de kring die het vallende water maakt. Water is voor ons heel normaal, wij laten het gewoon lopen.. en toch.. toch betaalden wij voor een fles drinkwater in Bronbeek met tawar nog € 2,50 p.fles waar 4 kleine glaasjes uitgingen. Hoe toch dese???? En het moet een Indisch herinneringscentrum worden!!

Even een kort berichtje om te laten weten dat alles hier weer de goede kant uitgaat. De arm kan ik weer goed bewegen, heb weer kunnen fotograferen met mijn digitale reflex camera. We zijn in Giethoorn geweest en daarna naar Kallenkote, waar we de Taman Indonesia Themapark Dieren bezochten.

Eenden horen in het water toch?

En dan die lieve glatiks? Och er waren zoveel mooie dieren te zien en de stroop susu was lekker maar mocht wel iets meer ijs in toen het zo warm was.
 
 

Max en ik wensen jullie allemaal een fijne augustus maand toe en wie nog met vakantie gaat: een hele fijne tijd en geniet zolang als het kan. Tot later.

Wegdromen op muziek. Languit liggen in het gras.
Spelen met gedachten, bladeren in een boom.
Als een bloem omhelzen.

Adempauzes. Je kunt er niet zonder.
Geen verloren, maar gewonnen tijd.

Alleen zo houdt het leven zijn glans.
Alleen zo verspeel je niet je bloei.

Uit: Je leven een feest - Hans Bouma
 

Hallo lieve allemaal,
Nu de website een ander aanzien heeft gekregen, voel ik me ook genoodzaakt mijn speciale bladzijde van een update te voorzien.
Na een hele drukke periode met veel administratief werk, bijvoorbeeld de boekhouding voor de reünie bijhouden.. lachertje: ik dacht dat ik het goed voor elkaar had: links inkomsten en rechts uitgaven, ja toch zo zag mijn huishoudboekje er vroeger uit. Maar dat schrift heb ik niet lang bijgehouden, kwam steeds een cent te kort en dan wist ik niet meer waar die gebleven was. Gat in de hand? Neen hoor, ik gaf alle dubbeltjes uit nadat ik die wel tien keer had omgedraaid!
Nu dus echt goed opgelet, welke betaling over de giro genoteerd en de betaling gekopieerd en gejiplakt in een Word-bestand. Zo kon ik alles nagaan. Alleen de laatste meldingen kon ik niet op die wijze noteren, want de betaling ging contant... weer alles verantwoorden bij thuiskomst.
De rekening van Kumpulan betaald enz.enz. Keurig betalingen van inkomsten afgetrokken en ik dacht: KLAAR...
Neen dus, volgens mijn lieve Max is dat geen boekhouding, notabene er moest een saldo in komen! Nou dat is toch wat er nog overbleef??? Neen ook weer niet zo, alles moet tegen elkaar staan en kloppen. Aduh, gelukkig maar dat hij dat wil afmaken en de volgende keer gaat Hanneke dat doen, maak je borst maar nat meid! Maar alles zal zoals nu ook wel weer op zijn pootjes terecht komen.
De foto's stromen binnen en ik zal ze heel gauw op de website laten plaatsen. Even uitzoeken, want zóveel dubbele willen we er toch ook niet op hebben. Aduh Max heeft een videofilm gemaakt van de reünie en het lawaai is niet van de lucht, seperti Pasar Ikan...oh, het is dat liedje met die stenen!!!

Ja nu toch even vertellen, hoe ons leven verder gaat. Je zag ons op de reünie, blakend van gezondheid van de buitenkant dan... Max kan gelukkig alles weer aan, maar moet elke dag aan zijn medicijnen denken, zijn hele leven lang en dan maar hopen dat het ook láááng mag zijn.
Maar ook heeft hij momenteel een dubbele taak. Wij kregen nieuwe kunststof ramen en natuurlijk nieuwe kozijnen. Dit brengt veel werk en bergen stof te weeg. Twee dagen zaten wij in die rotzooi; tsja als iets mooi moet worden gaat daar rommel aan vooraf! Opruimen en schoonmaken laat mijn linkerarm niet toe. Ik wil graag, maar doe snel te veel en dan is Leiden of is het lijden inlast! Ik slik tegen de pijn nog steeds van die enge capsules, waar je slaperig van wordt en nog erger duf van blijft! De therapeut behandelt de pijn met een behandeling van een triggerpoint en ik kon de eerste keer wel gillen van de pijn, maar ja ik laat me niet gauw kennen, maar later in de nacht.. ik had gewoon medelijden met Max, want die kon niet slapen omdat ik lag te woelen van de pijn. Ik vroeg hem later zijn hand op de pijnlijke arm te houden en ik voelde dat het eerst begon te steken en later trok de pijn langzaam weg, maar moest Max zijn handen afslaan en onder water houden, door de prikkelingen die daarin waren.
De tweede behandeling bij de therapeut was al minder pijnlijk en als ik me maar gedeisd houdt gaat het wel. Maar woensdag mag ik weer komen en dan voor de lymfe-oedeem therapie; is het het éne niet dan wel het andere. Maar ik heb nog steeds goede hoop er eens af te zijn!
Hoop maar met me mee.

Goed dit was het dan weer; geniet van alles om je heen en bedenk dat er altijd medemensen zijn die het zwaarder hebben dan jezelf. Op deze manier kom je een heel stuk sterker uit de strijd! Als alles goed gaat, vieren we Kerst- en Oud en Nieuw bij onze kinderen in Tanzania, ik begin er een beetje rustiger op te worden. Ik zag erg veel beren op de weg, muskieten enz.enz.



Maudy Angenent-van Raemdonck
www.merpati.nl

secretariaat Sti.Matahari Indische soos
www.mataharigroningen.nl

Bedum 26 juni 2007

Een Mo-nu-ment van/voor pijn

Een mens heeft het druk
steeds maar bezig zijn doet goed.
Maar als er iets in je lijf het niet doet,
Voel je het drukkende juk.
De dag die zonnig begint,
kan eindigen in een donkere nacht gevuld door pijn
die je naar een heel diep gat voert.
Je vraagt je dan af 'hoe kom ik hieruit?'

Ik kijk naar buiten en zie de groene bomen
de bloemen en de zon
die tussen donkere regenwolken doorkruipt.
Het geeft me toch weer moed
en pak de dag weer op.

Mijn orchideeën zeggen me:
'kop op en geniet van wat je nu gegeven wordt'.
Een traan bekroop mijn wang
want even was ik toch weer heel bang.
Dit moment in zoveel kleur en licht om me heen
brengt me weer op de been
en geloof ik weer
ik mag toch nóg een keer...

27 juni 2007

De 'fysieke' zon breekt weer door,
de bloemen hebben weer kleur
en zeg dankbaar "ik ben er weer!"
Maudy

Lieve Gasten van mijn website,
Het is echt lang geleden dat ik wat van me liet weten. Maar weet: GEEN bericht is meestal GOED bericht. In onze gevallen gaat die vlieger helemaal op.
Max is ook voor controle geweest en het bloedonderzoek wees uit dat het PSA-gehalte weer wat gezakt is. Hij kan gewoon doorgaan met de medicijnen die hij slikt. Mocht dit bij een volgend onderzoek hetzelfde of lager zijn, dan gaan ze weer ‘hapjes’ uit zijn binnenste halen voor nader onderzoek. Dit is geen prettige behandeling, maar iedereen kiest toch altijd voor zekerheid.

Mijn laatste controlebeurt was op 23 april bij de afdeling Oncologie/Chirurgie. Hier werd ook alles wel bevonden en mag ik voor een volgend onderzoek op
1 november a.s. terugkomen en dan op dezelfde dag ook voor de Mammografie. Dit scheelt weer een bezoek aan het UMCG.

Komende vrijdag 1 juni moet ik weer present zijn bij de afdeling Radiologie; kunnen jullie het allemaal nog wel volgen? Ik maakte er een hele lijst van in Excel anders kunnen we een afspraak zo wel vergeten.
Dat deed ik nu al; er is ook nog een bezoek aan de gynaecoloog tussendoor, terwijl ik om de 3, soms 2 weken ook nog bij de Oedeemtherapeut mag komen.
In het begin bij de aanmelding voor deze behandelingen zag ik dat ik als ‘chronisch’ ingeschreven werd. Ik kan jullie vertellen dat ik daar toen helemaal niet happy mee was. Nu is het gewoon een rustpunt in mijn bestaan geworden en voel me goed als ik er vandaan kom.

Ons leven gaat gewoon zijn gangetje en we hebben beiden een druk bestaan en dat doen we ons zelf wel aan. Max geeft 1 maar in de week afwisselend van maandag, dinsdag en woensdag wat lichte lichaamsbeweging aan de ouderen van de dagopvang voor Indische en Molukse Senioren. En of jullie het geloven of niet: wij behoren ook al tot die groep!!
Ik lees hen een verhaal voor, eigen gemaakt of uit een boek/magazine of maandblad. Een eigen verhaal vind ik natuurlijk helemaal te gek!

Ook heb ik nog steeds het secretariaat van de Indisch soos Sti. Matahari Groningen, waar nu gemiddeld zo’n 150 gasten op een middag komen. Tot dusver wisten we nog steeds iemand te charteren voor een leuke optreden en de middag op te luisteren. Ook zijn we al twee keer voor de televisie geweest, waarvan ik de tweede nog niet eens gezien heb. Afgelopen keer was er weer een Tv-ploeg bezig en op deze manier komen we wel in de belangstelling natuurlijk.

Dan is er nog de Bandung MULO-reünie die we deze keer in Arnhem in huize Bronbeek zullen hebben, op 14 juli 2007. Ik hoop wel dat er zich nog vele oud-schoolgenoten zullen melden, want er zijn nog veel te weinig om een zaal te kunnen vullen. Er staat ook een advertentie in de Moesson, dus bekendmaking genoeg. Ajo lui, meld je alsnog aan.

En tussen al die werkzaamheden probeer ik vriendjes te blijven met mijn digitale spiegereflex en alle mooie bloemen, knoppen, insecten en weet ik al meer. Ze zijn zo mooi om van dichtbij te bekijken. O.K. jullie zijn weer een beetje op de hoogte van alles om ons heen en vergeet het gastenboek niet als je een kijkje op de websites neemt. Kijk dan ook even onder verzoekjes, er zijn nog zoveel vrienden die hun oude bekenden terug willen zien. Misschien, heel misschien door veel gekraak en geschud aan die grijze massa, komen er beelden naar boven en kun je de andere een tip geven. Doen ja….

Bedum 18 april 2007

Hallo luitjes,
het is wel héél erg lang geleden dat ik wat schreef, werd wel weer tijd toch? Ik weet niet hoe het met jullie allemaal, ver over de hele wereld wijd verspreid, is. Hier is het de één dag zomer en de andere dag mag je weer een dikke jas aan... Maar de bloemen bloeien en een kleurrijke natuur streelt mijn oog. Dat oog beziet alles vaak door zo'n oculair van een fotocamera en dan verwonder ik me over het resultaat op mijn computer. Heerlijk toch dat wij dat allemaal nog mogen beleven en delen met elkaar? Verwonder en bewonder alles zolang je het nog kan! Ik realiseer me dit na al die susah die we weer te boven zijn gekomen, maar ook na wat telefoongesprekken gevoerd te hebben met schoolgenoten.

Laat ik beginnen met het gesprek met Agnes Hendriks. Ze is nog steeds onder behandeling en moet elke week een therapie volgen, maar ze kan weer redelijk goed praten. Ik verstond haar helemaal, zonder mankeren. Fransje v/d Rhee-Freudenberg zal haar eens een bezoekje brengen en dan hoor ik meer.

Daarna heb ik contact gezocht met Jan Stadler. Ook Jan kon afgelopen reünie niet komen vanwege een hersenbloeding; maar hij is weer aan de beterende hand en woont sinds kort op zichzelf, maar heeft hier wel begeleiding bij. Hij kan telefoneren, lezen, lopen en ook lachen; alleen het schrijven wil nog niet zo. Maar hij IS er weer en nu nog wachten tot zijn Netty ook in het Lint een flatje betrekt. Dan zijn de tortelduifjes weer samen, toch ook weer iets om naar uit te kijken en samen met hen blij te zijn.

Toen heb ik -na een mailtje aan Albert Stufkens gezonde te hebben met de vraag of hij wat meer van Hans ter Kuile heeft gehoord- de telefoon gepakt en Hans proberen te bellen. Ik kreeg te horen dat hij naar en andere afdeling is overgebracht.
Helaas is het met hem niet zo goed en hij kon ook niet lang bellen, maar legde neer en heb ik met de verpleegster gepraat.
Hij is blij met elke kaart of brief en dacht dat ik familie was.
Zijn wij niet allemaal familie van elkaar? Laat het hem weten en zendt hem die attentie, maak hem blij zolang als het nog gaat...

Ik stuurde Willy van der Staaij ook de informatiebrief en kreeg een bedankje per post. Ze is te ziek om te kunnen komen, maar ook zij is blij met een beetje aandacht van haar oude schoolgenootjes. Laten we ook haar niet vergeten. Zij wenst ons allemaal een mooie dag; het weerzien zou haar te veel emoties kosten, maar doet jullie allemaal de groeten.

Eigenlijk hoort dit allemaal onder de knop reünie 2007, maar ik doe het op mijn eigen 'bladzijde' omdat ik ondervonden heb wat het betekent ziek te zijn en steun van oude vrienden en vriendinnen te hebben. Te weten dat zij aan je denken en voor je bidden, dat geeft moed en steun, daarom dus mijn eigen bladzijde K-ankertje.

Ook Nes, de echtgenote van Ronny Willemsen is nog niet zover en kan jullie steun ook goed gebruiken. De adressen van onze zieken stuur ik in een aparte mail rond. Mocht ik het vergeten, vraag er me dan naar.

Iedereen bedankt voor de aandacht. Blijf gezond en vooral blijf positief en deel je lach ook met de anderen.
Laat me weten -zij die het nog niet deden- of je wel of niet naar de reünie kunt komen.

Met liefs, Maudy

PURPLE HATS

In honor of women's history month and in memory of Erma Bombeck Here is an "angel" sent to watch over you.

IF I HAD MY LIFE TO LIVE OVER - by Erma Bombeck

(written after she found out she was dying from cancer).

I would have gone to bed when I was sick instead of pretending the earth would go into a holding
pattern if I weren't there for the day.
I would have burned the pink candle sculpted like a rose before it melted in storage.
I would have talked less and listened more.
I would have invited friends over to dinner even if the carpet was stained, or the sofa faded.
I would have eaten the popcorn in the 'good' living room and worried much less about the dirt when
someone wanted to light a fire in the fireplace.
I would have taken the time to listen to my grandfather ramble about his youth.
I would have shared more of the responsibility carried by my husband.
I would never have insisted the car windows be rolled up on a summer day because my hair had just
been teased and sprayed.
I would have sat on the lawn with my grass stains.
I would have cried and laughed less while watching television and more while watching life.
I would never have bought anything just because it was practical, wouldn't show soil, or was
guaranteed to last a lifetime.
Instead of wishing away nine months of pregnancy, I'd have cherished every moment and realized
that the wonderment growing inside me was the only chance in life to assist God in a miracle.
When my kids kissed me impetuously, I would never have said, "Later. Now go get washed up for
dinner." There would have been more "I love you's" More "I'm sorry's."
But mostly, given another shot at life, I would seize every minute...look at it and really
see it . live it and never give it back.
Don't worry about who doesn't like you, who has more, or who's doing what .
Instead, let's cherish the relationships we have with those who do love us.
Sent with love.

Bedum, 23 februari 2007

Lieve lezers,
De maand februari heeft nog een paar dagen en houdt de telling op bij 28!
Als je geboren bent op 29 februari dan duurt het wel even voor je de 100 bereikt hebt..
Seperti kakèk dan nènèk….
Maar dat is niet erg als je maar gezond bent, niet steeds naar dokter of ziekenhuis moet,
nog erger medicijnen slikken e.d.
Mijn raad geniet van alles wat je nog doen kunt; ga er op uit,
beleef de winter als je er van houdt en zoek anders de warmte en de zon op!


Fefiossers, ik heb nog maar een handje vol opgaven voor de komende reünie op zaterdag 14 juli 2007 in Bronbeek te Arnhem.
Kunnen jullie nog geen besluit nemen of staat die reis naar de zon deze reünie in de weg?
Laat ons niet zitten met een lege zaal, ik denk dat dat niet zo gezellig is.
Stuur me een mailtje zodat ik je kan inschrijven.

Vandaag moest ik weer eens naar het UMCG voor de kwartaalcontrole.
De behandelend arts vindt het onnodig dat ik apart kom voor controle op borst en buik. Dus nu allebei in één keer gedaan. De vragen die ik stelde heeft ze beantwoord en goed uitgelegd, en weet ik weer dat ik me niet ongerust hoef te maken bij pijn, steken of een naar gevoel in de buik.
Dit zal ik blijven houden en de verschijnselen zijn ook afhankelijk van het weer of mijn stemming.
Hiermee wil ik maar zeggen: ik gà ervoor, hoe dan ook!

Kan iemand van jullie zich nog herinneren dat vorig jaar Pans Schomper en Pim Vroegop onze de reünie hebben bezocht? Pans Schomper is de schrijver van “Indië vaarwel” (1ste boek) en Pim Vroegop is de voorzitter van Stichting Suvono in Malang. Deze stichting geeft arme kinderen de kans weer naar school te gaan d.m.v. donaties die zij ontvangen. Zelf heb ik ook een kindje geadopteerd.
Misschien wil iemand die site nog eens bezoeken, klik dan op de URL onder de knop Links van mijn website en kies Suvono.nl

Via de website heeft een meisje uit Groningen een stageplaats bij deze stichting gekregen en als je haar wilt volgen klik dan op deze link:
http://laurareumerman.waarbenjij.nu

Dat was het dan weer voor vandaag. Vergeet me niet te mailen…

’t is wel oud en koud, maar nog steeds mooi om naar te kijken..

1 februari 2007

Vandaag zijn we weer eens naar het ziekenhuis gereden; Max moest er zijn voor de eerste kwartaal controle.
Na de melding aan de balie even moeten wachten eer Max aan de beurt was. We kregen de arts die eerder beloofde dat Max door hem verder geholpen zou worden.
Hij heeft alleen maar een goede mededeling voor Max: alles is prima en uit de bloedprik die 14 dagen geleden gedaan is, blijkt dat het PSA gehalte (prostaat Specifiek Antigeen) van 14 teruggelopen is naar 9. Hij was er zeer tevreden over en wij blij!
Een verhoogd gehalte PSA in het bloed betekent dat de prostaat ontstoken of vergroot is, of door kanker is aangetast.
Max blijft wel gewoon onder controle en zal zich begin mei weer moeten melden. Is alles dan nog steeds zo goed, dan mag hij één medicijn laten vallen.
Hij wordt behandeld met een nieuwe methode, want de oude behandelingen van operaties, chemo en bestralingen is niet altijd de juiste methode geweest, zijn ze nu achtergekomen.

We pakken de draad nu weer op en kunnen de toekomst weer met vertrouwen tegemoet zien.
 

27-01-2007

Er zijn alweer 27 dagen van de eerste maand in het nieuwe jaar om. Het is ook al weer meer dan twee weken geleden dat ik de laatste bestraling kreeg.
Dank aan iedereen die met me meegeleefd heeft. Nu wil ik jullie laten weten dat het leven weer goed aanvoelt en ik heb al die susah achter me gelaten en hoop en geloof in een Gezonde toekomst en weet dat ik veel bewuster ga genieten van alles dat ik nog mag en kan beleven.
Ik heb onder deze knop mijn ANKER uitgegooid en zal deze bladzijde vullen met wat ik alzo doe of gedaan heb en zet er veel foto's bij, want dat is mijn grootste hobby. Ik probeer steeds in een foto te laten zien wat ik te vertellen heb.

Dit bijvoorbeeld was voor mij een PUNT zetten achter een periode van niets mogen doen.. Ik maakte voor het eerst weer een volledige maaltijd en genoot van het koken en het eten. Hier sta ik normaal niet bij stil, het is een klus van alledag! Onze dochter heeft goed voor ons gezorgd, alle lof en dank voor dat gebaar.
Maar het is ook weer heerlijk om te kunnen zeggen: vandaag wil ik dit of dat eten en je eigen creativiteit er op los te laten.

 

Een ander punt waar ik me bewust van geworden ben: graag doen wat ik nooit durfde en altijd wel wilde. Bijvoorbeeld naar een museum gaan, een concert beluisteren, een foto gallery bezoeken..
Met een zusje van Max ben ik naar een concert van Wibi Soerjadi geweest en dat ging in een sneltreinvaart eigenlijk. Ik zag een poster aan de kant van de weg dat Wibi in Groningen een pianoconcert gaf. Gebeld naar de locatie waar hij zou optreden, en er was nog plaats. Meteen kaarten besteld en vorige week vrijdag was het concert.
Wat me trof was de immense stilte tijdens het spelen en dan het uitbundig handgeklap na een stuk van Mozart of List en dan weer die stille aandacht voor een volgend pianospel.



Er is na afloop zoveel geklapt, dat hij driemaal terug kwam voor een toegift. We genoten allebei en kochten in de pauze de nieuwste Cd van hem. Na afloop was er gelegenheid tot signeren.
Tineke en ik stonden eerst al in de verkeerde rij en arme Max maar buiten rondjes rijden, want hij mocht daar nergens stilstaan...
Mijn camera heb ik altijd mij me en drukte die Tineke in handen om een foto van Wibi te maken. Dat kleine toestelletje is ideaal, druk op de optie 'portret' en daarna stel je scherp en knip! De mensen die achter Tineke stonden en mee konden kijken riepen in koor 'nu afdrukken' NU! Zie nevenstaand plaatje.

Hier in het noorden is het ook nog een beetje winter geworden. De bloemen kwamen weer aan de planten en de bollen staken al redelijk hoog hun blad boven de natte aarde. En toen was alles ineens wit en moesten de bloemen hun kopjes buigen voor een sneeuwvrachtje. Vandaag was alles weer weg, maar ik keek net 0.15 uur zaterdag, naar buiten en is alles weer wit van de hagel.
Ik denk dat ik dit er even bij laat en het bed opzoek. Tot een volgende keer.

HiephiepHoeraa....
Vandaag, 11 januari 2007 de laatste bestraling gehad en hoop dit jaar verschoond te verblijven van allerlei andere ziekenhuis zaken, op de controles na dan. Er zijn natuurlijk wel weer afspraken daarvoor gemaakt, maar die zijn voor de zekerheid.De laatste bestralingen waren toch wel waarneembaar; ik begon wat gevoeliger in de buik te worden en af en toe leek het erop of ik wat diarree kreeg, maar dat was voorspeld en gelukkig heb ik daar (nog) niet erge last van.
Bedenk dat een dergelijke bestraling niet alleen de kwaadaardige cellen afbreekt, maar ook een heleboel goede. Genoeg hierover en ik hoop nu langzamerhand weer al mijn gewone werkzaamheden en dagelijkse dingen te kunnen doen. Wel luisterend naar wat mijn lijf me te vertellen heeft.
Iedereen die met ons meeleefde VAN HARTE DANK en weet dat jullie ons tot een onschatbare steun waren.
Met veel liefs van Max en Maudy

Lieve allemaal,
Nog drie dagen en dan eindigt het jaar 2006! Waar is de tijd gebleven? Het is mij door de vingers geglipt en toch lijkt het jaar eindeloos lang geweest te zijn.
Als ik terugkijk dan zie ik dat op 4 januari 2006 de sessie van 28 bestralingen -nazorg voor de borstbesparende operatie- eindigde.
Dat ik me wel zorgen maakte voor de daarop volgende controles en vooral de mammografie. Ik mocht even blij zijn, want de uitslag daarvan was GOED!
Een zomer die weer wat verduisterd werd doordat ik me zo intens moe voelde en de dokter een bloedprik voorschreef. Max wilde dat ook, want hij kampte met het plassen. Bij mij kwam uit het onderzoek een kalium te kort en dat was snel op te lossen door het eten van tomaten en andere kaliumhoudende etenswaren.
Bij Max echter was het NIET goed. Hij had een heel hoog PSA-gehalte en dit wijst op prostaatkanker. Na onderzoek kon hij komen om te horen wat er aan gedaan kan worden. Niets dus.. een klap in ons gezicht. Ik ga niet in herhaling, want we zijn dit net te boven aan het komen.
Vanmorgen was Max bij de huisarts voor zijn oor waar hij erge pijn aan heeft. Medicijn er voor gekregen en Max hoorde meteen dat de huisarts bericht van het ziekenhuis heeft gekregen dat alles on der controle is en hij zijn medicijnen gewoon moet doorslikken.
Half januari moet hij weer voor een bloedprik naar het UMCG en daarna volgt dan het resultaat.
Maar nog hadden we niet alles gehad; ik kreeg vreselijke pijn aan mijn linker arm en de huisarts stuurde me door naar het ziekenhuis waar men dacht aan uitzaaiingen in het bot. Gelukkig was dit niet zo, dit bewees de botscan.
Maar ondertussen was ik naar een ander ziekenhuis gestuurd voor de klachten van de buik. Hier bleek dus van alles niet goed te zijn en begin november had ik twee operaties achter de rug.
Nu zit ik in het midden van -alweer- bestralingen en die gaan door t/m 11 januari 2007! Wat hierna???? Hopelijk even gewoon geen ziekenhuis of dokter meer. Wel blijf ik onder behandeling van de lymfe-oedeem therapeut. Maar 20 minuten zijn vaak te kort;-)

Iedereen die aan ons gedacht heeft middels een kaart over de post, virtueel of een telefoongesprek willen wij hartelijk bedanken. Wij hebben er veel kracht uit gehaald.
Semua Terimakasih banyak dan Selamat Tahun Baru dengan banyak Rejeki dan Kesehatan!!!!
Max en Maudy
 

Selamat Hari Natal dan Tahun Baru

12 december 2006

Na een poosje stil geweest te zijn wil ik even mijn website weer van een update voorzien.

Om te beginnen wil ik een ieder die de tijd neemt om de website met een bezoekje te vereren, heel hartelijk danken.
Het doet zoveel goed om te kunnen zien hoeveel lieve bekende en onbekende vrienden langskomen. Ik zie soms een berichtje van iemand uit Jemen, Canada, Vietnam, Japan -zie ik schrijf het nu met een hoofdletter- Zweden, Australië, maar ook wel uit ons geboorteland. Ik kan jullie wel vertellen hoe goed het me doet; maar of ze nu alles kunnen lezen/begrijpen wat er staat?

Daarom nu een wens met bekende beelden. Deze poppen staan nu al vanaf 1983 op ons buffet en de meest rechtse Wayangpop kreeg ik van iemand uit een fotogroep. Ik was hier heel verrast door, maar ook ontroerd en kijk, het is alsof Amir Hamza er altijd bij heeft gestaan. Zij vertellen u het verhaal dat van ons allemaal kan zijn... In Nederland Door Overdracht; dus INDO.
Onze ouders moesten gaan of ze wilden of niet en in Nederland was het: acclimatiseren, integreren en assimileren! Dat hebben zij gedaan en hoe... Nederland hoorde ons niet en vergat de grote groep Indische-Nederlanders uit dat warme zonnige land .
Onze kinderen zijn kinderen van dit land, maar als ze op zoek gaan naar hun roots dan moeten ze naar dat groene eiland met vuurspuwende bergen en mooie dalen... waar ook het spel met de wayangpoppen vandaan komt.

Er zijn bijna twee jaren verstreken dat ik de website van onze dochter en haar gezin aangeboden kreeg en wat is er veel gebeurd in die jaren. We mochten met de Bandung Mulo twee reünies vieren en onder de knoppen kunt u lezen hoe de ontmoetingen na 50 jaren waren. Vele klasgenoten, oude vrienden zagen elkaar terug en de oude banden werden weer vernieuwd. Even zovele oude makkers hebben elkaar via de website teruggevonden, dit is de grootste drijfveer die me aanwakkert om wat te schrijven.

In de afgelopen tijd is hier thuis ook erg veel gebeurd, maar Max en ik krabbelen weer langzaam omhoog en het licht is weer in ons midden. Ik loop nu net als vorig jaar de deur plat bij het UMCG voor de bestralingen die voor de zekerheid gedaan worden na de zware operatie van kanker in de buik. Dacht ik dat ik nu een lege trommel had en dus Kilo's afgevallen was ;-) Niet dus, en moet ik nog opletten dat ik niet te veel snoep! Maar het kàn nog en dat geeft reden tot dankbaarheid.

Blij ben ik met al de medici die zich om de zieke mensen bekommeren en waar gewerkt wordt maakt men fouten. Ik hoop dat er niet te veel ernstige fouten gemaakt worden, zodat een botte uitspraak een paar jaar van je leven kan kosten.
Veel eerder schreef ik dat de lymfe-oedeem behandeld wordt door middel van Japanse Taping en hoopte dat dit aan zou slaan en dat doet het, al zal ik toch nog vele malen de oedeemtherapeut met een bezoekje moeten vereren ;-)) Dank je wel J.E.

Lieve lezers, dit is wat zo tegen het eind van het jaar door me heen gaat als ik terugkijk. Maar ik wil niet te lang terugzien, ik wil weer volop meedoen met het LEVEN en hoop dat het Max en mij nog vele jaren gegeven zal worden.

Ik sluit mijn terugblik af met een gedichtje, dat iemand me stuurde maar geen auteur vermeldde.
 

"Doorgeeflichtje"

Ik heb een wens:

Dat éne lichtje, dat aanwezig is in mijn hart,
dat lichtje van hoop en vriendschap?
Dat geef ik nu door aan jou
opdat je het zou bewaren daar in je hart.
En warmte moet het je geven
opdat je het nimmer koud zult hebben,
en licht, ja véél licht
opdat je nooit bang hoeft te zijn in het donker.
Maar vooral veel liefde
zodat je het kunt doorgeven
aan degene die zo dierbaar voor jou is.
En dat die het ook weer doorgeeft
zodat het kan groeien en schitteren
in het hart van ieder mens!

30/11/06 Hier ben ik weer...

Vandaag moest ik om 14.15 uur in het ziekenhuis zijn, maar was pas tegen half drie aan de beurt.
Het zou een half uurtje duren, maar het werd bijna een uur!
Er moesten foto's gemaakt worden en voorbereidingen voor de bestralingen. Ik had een volle blaas en er moest nog een tampon bij met contrastvloeistof. Toen ging er van alles mis.

De computer deed het niet, één foto was niet goed genomen, de volgende bleef steken in de ontwikkelmachine en al die tijd moest ik stil blijven liggen.
Ik kreeg het op een gegeven zo koud dat ik begon te bibberen.

Heb het aangegeven, maar kreeg alleen een oooh... Toen er weer een foto gemaakt moest worden zei ik nogmaals dat ik bibberde van de kou en dus niet kon garanderen dat ik super stil lag. De foto werd gemaakt en de dame ging weg; kwam toen eindelijk terug om een handdoek over mijn benen te leggen. Er kwam een oud apparaat over me heen omdat de computer het niet deed, en daarmee werden er lijnen op de zijkanten van mijn heupen getrokken. Toen moesten er nog een stuk of vier tatoeages gezet worden en kon ik van de tafel af komen. Ik kon niet alleen omhoog komen, was verstijfd door het stil liggen en de koude en vroeg of ze me een steuntje in de rug wilde geven en later nog of ze me even een handreiking wilde doen om van dat hoge bed af te komen... Mijn buik deed verschrikkelijk pijn toen ik van dat bed afkwam, mede natuurlijk door de volle blaas. En dan te bedenken dat de gynaecoloog gezegd had, dat ik er voor moest zorgen de blaas direct te ledigen als ik aandrang had. Het is nl. beter voor de bestraling als de blaas vol is, maar dat duurt hooguit een paar minuten en geen uur.

Nu een weekje voor mezelf....
 

Bedum, 29 november 2006

Lieve website bezoekers,

Vandaag ben ik eerst naar van Herksen, de lymfe-oedeemtherapeut geweest en die heeft me gekneed en alles voelt weer een stuk beter aan. Ik denk dat je het alleen kunt begrijpen hoe stijf een oksel kan voelen -alsof er een band heel strak omheen getrokken wordt- als je het zelf eens is overkomen. Maar o.k. het is nu weer soepeler en ik heb weer een afspraak voor over drie weken.

Daarna werd ik om 11.00 uur in het UMCG verwacht bij de afdeling radiotherapie. Hier kreeg ik weer een zelfde uitlag als ik al eerder had, maar begreep er nu toch meer van dan destijds. Het worden nu 23 bestralingen en de datalijst heb ik gekregen te beginnen op 7 december 2006 en de laatste op 11 januari 2007. De kerstdagen en oud- en nieuw hoef ik niet te komen, maar wel de zaterdag voor oudejaarsdag. Hier zijn dan ook nog enkele dagen tussen dat de machines schoongemaakt moeten worden en je dus ook geen bestraling ontvangt.

Morgen krijg ik weer zo'n landkaart op mijn buik getekend en tatoeages, allemaal om precies de juiste plek in te kaderen voor de bestralingen. We gaan er maar van uit dat alles weer goed verloopt.
Wil je plaatjes zien, dan zal je naar onder aan deze bladzijde moeten scrollen en de knop 'archief' aan moeten klikken.

Ik kom weer terug als ik wat te vertellen heb. Bedankt voor jullie belangstelling.

 

23 november 2006

Lieve lezers,
Vanmorgen vroeg om kwart voor 9 belde de gynaecoloog volgens afspraak om de uitslag van de operatief weggehaalde zieke gedeelten uit mijn buik, door te geven.

Alles was naar behoren weggehaald en de weefsels die er extra uitgehaald zijn, waren ook ziek bleek na onderzoek.
Nu dus voor alle zekerheid wil hij dat de buik toch nog bestraald zal worden. Hiervoor moet ik weer naar het UMCG, omdat alleen daar het bestralingsapparatuur is. Mij al wel bekend van de borst-operatie.
Ik krijg van dit ziekenhuis dan weer een uitnodiging voor de behandelingen, zoals aantal en duur.
Daar gaan we dan maar weer voor....
Wat zal ik een schoonheid worden na al die aandacht!!! Sudah tuè, jadi bagus

Liefs van uit een donker en druilerig Bedum.

Lieve familie en vrienden all over the world,

Helaas kan ik niet iedereen persoonlijk een bedankje zenden voor de lieve, mooie en zelfgemaakte wenskaarten.
Ik heb het in deze vorm gegoten en hoop dat een ieder zijn 'bijdrage' of een deeltje ervan kan terugvinden in onderstaande foto's.
Weet dat we er veel steun aan gehad hebben en nog hebben.
Gewoon het feit dat er zovelen aan ons denken sterkt het gemoed!

Max en Maudy
19 november 2006

16 november 2006

Lieve familie en vrienden,

Als eerste wil ik Anne-Marie bedanken voor al het werk dat ze voor mijn website deed. Ze heeft jullie van alles goed op de hoogte gehouden en dit heeft de taak van Max ook weer verlicht. Anne-Marie en Max bedankt voor alles wat jullie voor me deden in de tijd dat ik niet in staat was onze vrienden persoonlijk op de hoogte te houden van mijn toestand.

Inmiddels is het vandaag – na maandag ontslagen te zijn – weer een week geleden dat Dr. Esajas de baarmoeder, eierstokken en de nodige weefsels en weet ik nog wat meer heeft verwijderd.

De dag van opname heb ik nog even een vervelend uurtje gehad omdat men mij een maagsonde wilde inbrengen. Hier was ik heel bang voor en dat heb ik laten merken. Uiteindelijk was het er toch te laat voor en dus onzin om het te doen, aldus een verpleegster. Ik helemaal opgelucht natuurlijk. Ik kreeg toen astronautenvoeding en dat is best te drinken. Vier flesjes en 4 grote koppen bouillon heb ik die dag naar binnen moeten werken voor middernacht.

De volgende morgen werd ik al vroeg gewekt en mocht me nog douchen en kreeg toen zo’n mooi oranje operatiehemd aan. Een tabletje om rustig te worden/blijven en werd naar de operatie afdeling gereden. Ik kwam in een zaal waar al vele bedden in een file stonden en de verpleegsters die me brachten schoven me naar voren en parkeerden me daar. Als laatste binnen, ging ik als eerste door naar de operatiekamer. Ik kon alle grote lampen bekijken voordat ik een ruggenprik kreeg. Hiervoor moest ik voorover buigen en heb de naald even gevoeld en toen… niets meer.

Toen ik later bijkwam op de uitslaapkamer, vertelde een verpleegster me dat de dokter Max al gebeld had, dat het gebeurd was. Even later bracht men mij weer terug naar mijn éénpersoonskamer verbonden aan allerlei zakken d.m.v. slangetjes. Ik bleef ik lekker soezen totdat Max kwam.

Uiteindelijk is mijn ervaring dat alles heel erg meegevallen is. Gelukkig ben ik niet misselijk geweest, maar had door de morfine wel een ‘Michelien’ linker been. Toen ik de volgende dag even op de stoel moest zitten, zodat men het bed op kon maken, moesten er twee verpleegsters me komen vasthouden; wat een raar gevoel was dat, ik zakte zo door dat been heen, net een rubberen poot

Het verloop verder ging uitstekend en de dag daarop kon ik weer zelf onder de douche en zondagavond kreeg al te horen dat ik misschien maandag al weer naar huis mocht!!! Uiteindelijk is alles dus heel erg meegevallen.

Vandaag is de huisarts geweest en die heeft me van de piercings in de buiknaad verlost. Ik ben er bijna een pond lichter door geworden! Hij gaf me wel de raad, me liever 6 keer te zien wandelen, dan 2x achter de computer.

Graag wil ik iedereen die me sterkte en moed heeft toegewenst door het zenden van een kaart, maar ook door jullie berichtjes in het gastenboek en mailtjes, heel hartelijk dank zeggen; het heeft me erg veel gesteun gegeven.

Ik zal nog niet veel achter de computer zitten, maar eerst heel langzaam aan weer op krachten komen. Ik lees wel de post, maar van antwoorden zal nog niet veel komen.

Maandag 20 november moet ik voor een controle naar de gynaecoloog in het ziekenhuis en de 23ste krijg ik thuis telefonisch de uitslag van het onderzoek op de andere vreemde dingen die ook nog verwijderd werden en opgestuurd zijn voor een nader onderzoek. Hopelijk is ook dit goed en komt er geen andere medicatie meer.
 

Beste lezers                                                                                                      13 november 2006

Een laatste berichtje van mijn kant, ik zal zeer spoedig weer worden overgenomen.
Mam is weer thuis, ze is vanmorgen om 10 uur opgehaald en zit nu dus weer heerlijk in haar eigen stekje en omgeving. Ik ben blij voor haar. Welkom thuis mam.

Bedankt voor alle complimenten, ik vond het fijn om op deze manier een ieder op de hoogte te kunnen houden. Binnenkort zal mam wel weer met haar eigen verhaal komen.

Groeten Anne-Marie

Beste lezers,                                                                                                       11 november 2006

Vandaag weer een goede dag, mam heeft zich alweer gedouched. Alle slangen, infuus, morfine en catheter, zijn verwijderd. Mam voelt zich al weer vrij goed en wil al wel weer naar huis....

Lekker papaya eten! Het gaat er alweer smakelijk in.

Fijn dat het de goede kant op gaat. En zo snel ook. Misschien dat ze toch al voor woensdag weer thuis is, de verpleegster vertelde in ieder geval dat de hechtingen er woensdag uit konden en
dat dat ook gewoon door de huisarts gedaan kon worden....Tja dat geeft dan toch hoop.
We wachten maar rustig af en mam moet het ook maar gewoon rustig aan doen.
We zijn in elk geval blij dat het zo goed met haar gaat.

Iedereen bedankt voor het meeleven en de belangstelling, jullie zijn geweldig.

11 november is de dag....gaat ook gewoon door in het ziekenhuis!

Groetjes, Anne-Marie

Beste lezers,                                                                                                        10 november 2006

Vandaag was een goede dag voor mam, ze is even uit bed geweest.
Haar linkerbeen is verdoofd, zodat ze bij het opstaan even doorzakte. Dit komt door de pijnstilling die ze krijgt. Ze heeft even in de stoel naast het bed gezeten. Daarna was ze toch wel weer erg moe. Vanavond zag ze er monter uit en was ze al weer gezellig aan het praten. Ze heeft af en toe wel wat pijn, maar dit wordt verlicht door morfine toediening.
Ook heeft ze alweer wat gegeten, dus het gaat allemaal de goede kant op.

Het mag nu alleen maar vooruitgaan....
Wij gaan het weekend in, heerlijk nu de spanning weg is hiervan genieten en even bijkomen van alles.
Ik wens jullie allen ook een fijn weekend.

Groeten Anne-Marie.

Beste lezers,                                                                                                           9 november 2006

Vanmorgen is mam geopereerd, tegen elf uur hebben we een telefoontje gekregen dat de operatie achter de rug is en dat met mam alles goed gaat. Heel fijn.
Alles wat niet goed bleek is weggehaald. Dit wordt opgestuurd en onderzocht. En de uitslag hiervan zal ongeveer over een week bekend worden. De operatie heeft 2 uur geduurd.
De CT-scan blijkt ook goed te zijn. Gelukkig.

Tevens hebben we goed bericht van de botscan gekregen, alles is goed. Geweldig. Onze dag kan niet meer stuk toch... Het werd wel tijd voor goed nieuws.
 

Het adres waar mam ligt:

Martini Ziekenhuis
Lokatie van Ketwich
Afdeling west 4
Kamer 412
Postbus 30033
9700 RM Groningen

Beste lezers,                                                                                  8 november 2006

Vanmorgen hebben wij mam in het ziekenhuis geïnstalleerd. Na een gesprek met de verpleegkundige, waarin ze alles heeft uitgelegd was er toch even een vervelend moment toen er verteld werd, dat er sprake zou zijn van sondevoeding. Dit leek mam maar vreselijk toe. Tegen half drie hebben we even afscheid genomen, vanavond komen we wel weer. Zonet heb ik nog even telefonisch contact gehad en mam was helemaal opgelucht, de sondevoeding gaat niet door. Het was er al te laat voor.
Ze krijgt nu alleen astronautenvoer en mag alleen heldere vloeistoffen drinken. De operatie staat voor morgen rond half negen gepland. Heel spannend.

Lieve lezers,
onderstaande tekst met foto van een schilderij kreeg ik vanmorgen van een lieve mailvriend en wil die met jullie delen.
aan dit schilderij zal ik denken als ik in het ziekenhuis lig en de woorden die emmylou harris zingt.
Ze is ook nog mijn lievelingszangeres.
Als iemand de muziek wil horen, vraag dan aan max om het mailtje van udo door te zenden.
met liefs,



Maudy.... een moeilijke tijd, maar ziet, in de verte
schijnt de zon al weer, daarom heet dit schilderij dan ook "Hope".....

Voel je de komende dagen gesterkt met onze gedachten
en beste wensen....

grs. udo

(Jesse Winchester)

I live on a big blue ball
I never do dream I may fall
But even the day that I do
I jump off and smile back at you

I don't even know where we are
But they tell us we're circling a star
Well I'll take their word I don't know
But I'm dizzy so maybe that's so

I'm riding a big blue ball
I never do dream I may fall
But even the high may lay row
So when I do fall I'll be glad to go
 

Somewhere a river of happiness flows
We'll sit on its banks while the warm breezes blow
Somewhere there's a garden where only love grows
Somewhere a river of happiness flows

Dry your eyes, don't cry no more
We'll find a place where there's laughter and joy
So take my hand and don't let go
Come with me and together we'll go
We'll walk in the sunshine
We'll laugh and we'll sing
And dance to the tune that our happiness brings
Come go with me to this place i speak of
Together, we'll find it, this place is called love

Somewhere a river of happiness flows

Dolly Parton

Wij wensen je heel veel sterkte en dat je snel en goed hersteld, zodat je weer gauw thuis kan komen,
Veel liefs,
Kees, Anne-Marie en Rodanthi

De CT-scan is vandaag -6 november- gedaan, maar zoals altijd krijgt de patiënt niets te horen en gaat de uitslag naar de behandelend geneesheer.
Morgenochtend mag ik nog een extra behandeling hebben van de lymfoedeem-therapeut en zal ik soepel en zacht het ziekenhuis in kunnen. Zal het daar ook worden als dat liedje: 'hoe zachtkens glijdt ons bootje?'
I hope so..

Na gekomen bericht:
woensdag 8 november 2006 is de dag.... dat ik naar het ziekenhuis mag voor de geplande operatie!
De geplande operatie vind plaats op 9 november

Vrijdag 3 november 2006

Lieve familie en vrienden all over the world

Gisteren heb ik de bot-scan gehad. Het ging goed, maar de elleboog werd na een kwartier steeds gevoeliger, doordat de ondergrond hard was.
De dokter kwam de foto’s bekijken en vroeg me waar de pijn precies zat. Ik duidde het hem uit en toen moest er nog een scan gemaakt worden – nu in een heel moeilijke houding – van de beide onderarmen. Deze scan duurde 6 minuten, maar ik kan je vertellen dat dat erg lang leek.
Donderdag word ik gebeld over de uitslag.

Thuisgekomen, haalde ik een brief van het Martini ziekenhuis uit de bus en moet komende maandag voor een CT-scan verschijnen.
Er is dan geen plekje meer van mezelf
Er is mij wel verteld dat het een zware operatie zal worden en de verdoving via een prik in de rug zal gebeuren.

Ik kan niet veel achter de pc, loop met de arm in een sling na een reprimande van de lymfoedeem-therapeut en wil dan ook iedereen die me sterkte wenste d.m.v. mail of mooie kaart HEEL HARTELIJK DANK zeggen. Het geeft me moed om verder te gaan.
Maudy

Soms lijken bergen koud en kil
maar onder elke sneeuwlaag schuilt
een warme groene tropen hill
en een vriend die samen met je huilt
en God bidt met een luide gil

Lieve vrienden en familie,

Dit gedicht kreeg ik vanmorgen van Guus voordat ik naar het ziekenhuis ging voor controle; velen onder jullie kennen Guus wel. Ik was heel optimistisch over het resultaat van de kleine ingreep, maar ben wel geschokt over de uitslag, vooral nu ik ook nog eens op een botscan wacht bij het UMCG voor de pijn in mijn linkerarm.

De uitslag is dus NIET goed. Met spoed wil de chirurg mijn baarmoeder, eierstokken en omliggende weefsels verwijderen.
Er bevinden zich kwaadaardige cellen in de baarmoeder en was het dus niet alleen een onnozel poliepje. Het moet zo snel mogelijk gebeuren en ga ik een logeerpartijtje tegemoet in het Martiniziekenhuis. Wat schrijf ik dit onnozel, moet wel anders kan ik het niet!
Bovendien heb ik gisteren eerst moeten vechten met de balie-medewerkster om de botscan voor mijn linkerarm, waar de pijn steeds heviger in wordt zo snel mogelijk te plannen en dat gaat op 2 november a.s. gebeuren. Ik hoop niet dat een verdere behandeling of uitslag nu weer de -nog te ontvangen- afspraken van het andere ziekenhuis doorkruist.

Ik laat het hier bij en de rest vernemen jullie wel als het zover is. Hou in gedachten mijn hand maar vast voor wat komen gaat.
Liefs,
Max en Maudy

20 oktober 2006

Lieve familie en vrienden over de hele wereld,

Gisteren heeft Max de uitslag van de botscan gekregen, na 14 dagen geleden gehoord te hebben dat er niets meer voor hem te doen is en er nog zo'n 2 of 3 jaren voor hem liggen.
Wie schetst onze verbazing dat er op dat ogenblik weer een toekomst voor hem opengaat. Het bot is vrij van prostaatkanker en met de twee soorten medicijn, die hij zijn verdere leven moet blijven slikken, kan hij zo'n tien jaar verder gaan!
Wel is er elk kwartaal een bloedonderzoek nodig om te zien hoe het PSA-gehalte zich gedraagt.

Wij waren helemaal beduusd en natuurlijk blij, maar op onze vragen hoe dit nu kan, heeft de arts -weer een andere dan de vorige keer- ons op de computer laten zien dat van de 8, slechts twee biopsies een minuscule uitzaaiing bij zich droegen.

Onze dochter vroeg waarom dat dan de vorige keer niet gezien was.
De arts antwoordde dat er een raar getal ergens in de statusmap stond en dat die vorige dokter daarvan was uitgegaan zonder het verder uit te pluizen, wat híj nu juist wèl gedaan had.
Anne-Marie vroeg of we deze uitslag nu wel in goed vertrouwen konden aannemen. Deze vraag kon hij begrijpen. C'èst ça!
Hij bood nog wel zijn verontschuldiging aan voor de gemaakte fout, die Max wel jàren van zijn leven gekost heeft ondertussen.
Raar, maar wáár!!!

Max voelt zich nu schuldig omdat hij eerst de opschudding veroorzaakte en nu met dit goede bericht komt. Ik vraag me dan af WIE zich schuldig moet voelen, niet mijn MAX.

Meer kan ik er niet over schrijven, ben eigenlijk helemaal leeg.

Max en Maudy

4 oktober 2006

Lieve mensen,
Vandaag ben ik voor de laatste controle na de borst-operatie naar het ziekenhuis geweest en de uitslag is GOED! Kun je je voorstellen dat ik een beetje blij ben met dit bericht. Nu kan ik er helemaal voor Max zijn.
Max moet vrijdag voor een botscan naar het UMCG en dat zal eerst om 11 uur voor het inbrengen van de radioactieve stof zijn en dan om 14.30 uur de skeletscintigrafie. Ik las hierover het volgende op de site van het UMCG:
Skeletscintigrafie is een nucleair onderzoek waarbij afwijkingen aan de botten kunnen worden vastgesteld. Het onderzoek wordt gedaan met een radioactieve stof. Veranderingen in de mate waarin de stof wordt opgenomen door het skelet, kunnen duiden op afwijkingen. Skeletscintigrafie wordt ook botscintigrafie genoemd.



U ligt tijdens het maken van de foto’s op een onderzoeksbed met een gamma-camera boven en/of onder u. Dit is een groot apparaat dat de (gamma-) straling van de radioactieve stof opvangt, waardoor het beeld van uw skelet ontstaat. Het is van belang dat u rustig en stil blijft liggen. Na het onderzoek komt een arts de opname(s) beoordelen. Soms is het nodig dat er aanvullende foto’s gemaakt worden. Het onderzoek duurt gemiddeld 45 minuten.

Tot we meer weten...


met onderschrift:
Verbond tussen Hemel en Aarde.
 

30 september 2006

Hallo allemaal,
Eigenlijk weet ik niet hoe ik het bericht moet brengen. Deze week moest ik naar het UMCG voor de eerste mammografie na de operaties. Ik zag hier best tegenop omdat alles af en toe heel stijf en gevoelig is.
Ik heb de therapeut gevraagd of ik de dag ervoor mocht komen en die behandeling was zó goed gedaan dat ik geen angst meer had voor die glazenplaten. Wat de uitslag van deze foto's is, kan ik op 4 oktober a.s. vernemen wanneer ik bij de chirurg moet zijn voor de jaarlijkse controle. Dat wordt weer een spannend moment. Duim met me mee dat het o.k. is.



Dan een bericht dat ik toch met jullie wil delen. Max was ook voor een onderzoek geweest voor de prostaat. Om heel kort door de bocht te gaan, de uitslag is vernietigend. Op mijn vraag hoe kwaadaardig de kanker is, tekende de dokter een lijn met aan de éne kant het cijfer 2 en aan het andere eind een 10; daartussen in zette hij het cijfer 6. Hieruit maakte ik op dat het dus meer dan slecht is. De moker werd geheven en de dreun kwam neer, dat in beide gevallen Max nog 2 tot 3 jaar voor zich heeft.
Ze gaan nu eerst met een botscan beginnen en mocht het toch niet botkanker zijn, dan moeten het de uitzaaiingen in de lymfeklieren zijn. Er is nog veel meer uitgelegd, maar dat wil ik jullie besparen. Dit is eerst meer dan genoeg om te verwerken.
Gelukkig voelt Max zich nog goed en we hopen dat het nog een laaaange tijd zo mag blijven.
Het is fijn als je dit met VRIENDEN mag delen. Allemaal dank hiervoor.

14 september 2006

Hallo allemaal,
Gisteren weer naar de fysio geweest en na de behandeling van 20 minuten, ik kon weer met een goed gevoel naar huis.
Het was drie weken geleden dat ik er voor was geweest voor een behandeling. Meestal begint het na twee en een halve week weer wat ongemakkelijk te worden, wat de littekenweefsels betreft en ga ik die 'kegel' - is tenminste geen tennisbal meer-, weer voelen. Toch voel ik ook dat het steeds beter gaat, maar of ik ooit van die massages afkom?? Ik zal me er niet druk om maken en de toekomst zal het wel uitwijzen.

Op de 28ste van deze maand moet ik weer naar het UMCG -afdeling Radiologie- en dit houdt denk ik in dat er weer een mammografie gemaakt gaat worden. Normaliter taal ik er niet zo om, maar gezien de harde littekenweefsels zie ik er toch wel een beetje tegen op. Ik heb de therapeut gevraagd of ik voordat ik naar het ziekenhuis moet, nog kan komen voor een behandeling. Dat kan gelukkig en voel ik me veel rustiger.

De 28ste wordt een spannende dag, want Max krijgt ook uitslag over een onderzoek dat met de prostaat te maken heeft.
Wij hopen dat daar niets ernstigs achter weg komt .
Voor zover eerst dit nieuws maar.
Lees ook eens het nieuws onder de andere knoppen.
 

Hanneke, Max en Guus

04-09-2006

Daar ben ik even weer en zit midden in een ''rustperiode' van 3 weken voor een behandeling van de lymfedrainage therapeut -wat een mond vol;-))- en kan vertellen dat de laatste bloedtest uitgewezen heeft dat het kalium gehalte o.k. is en het bloedbezinksel een eind naar beneden is gegaan. De huisarts was hier tevreden over.
De moeheid is een stuk minder geworden, maar ons kent ons en ik merk het altijd te laat als ik over de schreef ben gegaan. Ik beloof me zelf steeds verbetering, maar soms zit het er gewoon niet in omdat er zoveel te doen valt.
Vooral plaatjes schieten is zo leuk, maar dat doe ik dan afwisselend met mijn Digi Spiegelreflex en zakcameraatje.
Als ik de SRL gebruik dan ben ik sneller moe omdat het gewicht ervan veel van mijn linkerarm vergt. Maar ik kan hiermee alles zelf instellen en met dat kleintje niet, alhoewel ik niet ontevreden mag zijn over de resultaten daarvan.


Gisteren had ik Hanneke Verwey-Schoonderbeek, Guus Stadller en Mario Kohler uitgenodigd en heb daar natuurlijk een maaltijd voor gekokkereld.
Koken is ook zo'n leuke hobby, maar ook dat is af en toe wel zwaar, de pannen dan.... Stom dat je daar altijd maar rekening mee moet houden! Maar goed het kán nog en wat wil ik meer.


Dit heb ik mijn visite voorgeschoteld.

Eerst even vertellen dat Hanneke haar jongste dochter Barbara heeft verloren aan kanker en het wrange ervan is, dat bijna een jaar geleden wij elkaar in het UMCG tegenkwamen en elkaar sterkte en beterschap toewensten.
Nu mag ik verder en dat jonge leven werd afgebroken. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad, maar heb ook ingezien dat ik misschien nog een taak te vervullen heb hier op deze natte aardkloot. Ik zal me dus maar weer inzetten en de website op peil houden!!!

Een bloem ter nagedachtenis van Barbara


 

09-08-2006

Lieve allemaal,
de laatste keer dat ik wat schreef onder deze knop is lang geleden. Ik schreef wel iets over Nes en daar gaat het nu wat beter mee; zij heeft de tweede Chemokuur gehad die wel erg zwaar was. Ik hoop dat de derde de laatste voor haar zal zijn. Nes veel, heel veel sterkte.

Vandaag ben ik weer naar de therapeut geweest. Er liggen vier weken tussen de laatste en die van vandaag en ik kan zeggen dat ik blij was weer te kunnen gaan. Ik schreef in juni dat alles beter aanvoelde en soepel was. Nu was alles weer hard en stug en voelt de massage goed aan. Ik had vandaag wel weer zo'n moe gevoel en heb soms het idee een beetje dronken te zijn. Wat een gedoe allemaal.

In de maand juli ben ik op eens heel moe geweest en weet niet waardoor. Het was een hele rare moeheid, het begon in de punten van het haar en zakte af naar mijn teennagels. Het klinkt heel gek, maar zó voelde ik dat en kon wel drie tot vier maal per dag een poosje naar bed, zonder dat ik daar 's nachts last van had. Maar steeds was de moeheid maar eventjes weg en begon weer. Veel energie om wat te doen had ik niet en alles is weer erg achter gekomen.

De vakanties waren in aantocht en op aanraden van de therapeut ben ik naar de huisarts gegaan en die stuurde me door naar het bloedlab. Enkelen onder jullie weten dat het resultaat een tekort aan kalium was. Op internet heb ik gekeken wat ik eraan kon doen en aangezien ik tomaten en kaas altijd lekker vind, at ik die beide dingen gewoon elke dag en iedere week een tahu en tempeh gerecht.

De moeheid nam wat af maar was niet weg. Toen onze huisarts terug was van zijn welverdiende vakantie en ik bij hem kwam, zei hij dat hij zich zorgen maakte over het bloedbezinksel. Normaal is 25/30 en bij mij was het 40.
Een te hoog bezinksel wijst vaak op een ontsteking in het lichaam. Hij vroeg dus of ik ergens pijn heb of heb gehad, prikkelingen en nog meer. Ik vraag me dan altijd af, wat IS pijn? Prikkelingen heb ik wel gevoeld maar die zijn maar van korte duur en ik ben al nooit een dokterloper geweest, dus sla ik op deze dingen geen acht. Ik moet echt wel leren om naar mijn lichaam te luisteren en ik vind dat echt wel moeilijk. Waar moet ik op letten en wat moet ik melden???? Tsjee ik word nog een oude zeur!!

Ik heb weer een verwijzing voor het bloedlab en zal er over 2 weken weer heen gaan. Maar ik mag ook over twee weken weer komen voor een massage en dat is ook goed. Ik ben weer 'getapet' om de zaak weer in het gareel te krijgen...

Om al die klachten te compenseren wat gemaakte foto's van een dagje in de Orchideeënhoeve in Luttelgeest. Het is daar o, zo mooi en er gaat zo'n zalige rust van uit. De entree is niet te hoog en de wondermooie kleuren en vormen van bloem en plant geven je een andere kijk op het leven...
Liefs en gezondheid voor jullie allemaal,
Maudy

Voor een grotere afbeelding klik op de foto
 

Lieve medemens,
Dit berichtje wil ik op mijn eigen plekje plaatsen en hoop dat jullie Nes en Ron alle steun geven die ze nodig hebben in welke vorm dan ook..
Fam. Ron en Nes Willemse
Bladelstraat 69
6844 AG ARNHEM
e-mail: ron.willemsen@gmail.com

aan al onze dierbare vrienden.....

jullie hartroerende en positieve reacties op het laatste nieuws over nes´ conditie heeft ons beiden zeer aangegrepen! wij zullen zeker al jullie steun in de toekomst zeer nodig hebben en er dankbaar gebruik van maken, als morele steun. ik moet hierbij ook even bekennen, dat nes zich nogal moedig, onder de omstandigheden, leek te houden, alhoewel zij openlijk verklaarde, dat zij momenteel zich iedere dag aan haar huidig leven vastklampt en zeer zeker haar toekomstige dood niet makkelijk zal kunnen accepteren, al lang voordat we van de zeer agressieve kanker afwisten.

gisteren, kwam ik de huiskamer binnen en zag een enkele witte roos in een vaas staan, toen ik er naar keek zei ze, dat heb ik gedaan voor iedere week dat wij nog samen zijn! dat heeft mij ontzettend aangegrepen en begreep toen pas, hoe zij inwendig zich heel bedreigd moest voelen en het nodig vond om een zichtbaar, positief teken zo te kunnen zien.

ik heb vandaag er mijn eigen roos aan toegevoegd, want natuurlijk vind ik dat wij dit zeker samen moeten doorstaan!!

nogmaals, hartelijk dank, vrienden....

to all our dearest friends!

after receiving your heartfelt support en well wishes for nes´condition, was i somewhat overwhelmed. my observations over the past several weeks were, that nes a prime example was of positive thinking and everything took just fine for granted . i know personally, that she currently enjoys life to the fullest, even before we knew about this very agressive cancer.

i did know however and she talked openly about it, that she was deeply afraid of her eventual passing away. yesterday, i entered the living room and saw a single white rose in a vase, when she caught me looking at it she explained that that was for every week, that we are still together. it was then, that i realized just how she, deep inside,scared to death was of what she was ondergoing. today i added my own version of that gesture, afterall, we are in this together.......

just wanted to share this with you, we will certainly and gratefully accept your moral support!

Ron en Nes Willemsen
 

9 juni 2006
Vandaag ben ik weer naar de lymfe-oedeemtherapeut geweest. Ik krijg steeds een massage met een tussenpoos van om en nabij de 2/3 weken. Ik heb echt het idee dat alles wat beter gaat aanvoelen en die harde 'tennisbal' op de vlucht is geslagen.
Tot en met vandaag liep ik nog rond met die lymfe-taping en dat zal er wel toe bijgedragen hebben dat langzamerhand de andere lymfeklieren in mijn lichaam de taak van de uit de oksel weggehaalde lymfe gaan overnemen. Vandaag heeft de therapeut die tape niet aan gebracht en we zien hoe dat gaat.
En weet je wat ik hoorde, deze man heeft echt hart voor zijn patiënten, want er zijn patiënten die geen 4 weken zonder massage kunnen en daar houdt hij rekening mee. En dat in deze tijd, waar een ieder alleen aan zichzelf denkt. Mijn sympathie heeft hij.

Ik zal niet al te uitbundig roepen dat alles al is als van ouds, maar dat harde en strakke is verdwenen.
Nes en Ronnie geeft voor jullie ook hoop en vertrouwen dat we toch weer een beetje normaal ons leven kunnen oppakken.

Ik heb de tape even weer opgevist om jullie een idee te geven dat ik er niet als een Zebra bij liep, meer een leuke tatoeage had ;-))

Ik kan weer een hele hoop aan; na een drukke soosmiddag en een zware week waar veel nog voorbereid moest worden voor onze reünie en dan 2 dagen "slenterschoppen" op de Pasar Malam Besar, moest ik wel een dag op adem zien te komen en vooral mijn benen even rust gunnen, maar nu ren ik weer door het leven....

Ik heb weer plezier en zie alle mooie bloemen bloeien en heb speciaal voor al mijn lezers en lezeressen

deze Morgenster
met haar gezichtje gericht naar de hemel vastgelegd, en kijk hoe ze alle zonnestralen in zich opneemt om even later haar bloemblaadjes sereen samen te vouwen en zich klaarmaakt om straks haar vruchtbaarheid te verspreiden... ook dan is ze een schoonheid!!!!     

Ik wil sluiten met deze spreuk uit een boekje met Oosterse wijsheden:
 

Eén beeld zegt meer dan duizend woorden.

19 april 2006

Lieve Lezers,
Na drie weken 'rust' weer naar de lymfe-oedeem therapeut geweest. Het was eigenlijk best wel een lange periode, maar toch waren de dagen omgevlogen. Zelf heb ik het idee dat alles toch wat beter gaat. Als mijn arm onprettig aanvoelde, dan paste Max wat Reiki toe en ging het weer. De tape liet dit keer wel erg gauw los, normaal kan ik er tot zo'n twee dagen vóór een nieuwe behandeling mee doen.

Ik heb genoten van de 20 minuten zachte massage en ik moet oppassen dat ik het straks heel lekker ga vinden;-)).
Ik denk dat dit wel zo'n beetje een laatste bericht is wat betreft de behandeling voor de lymfe-oedeem massage en wil deze knop verder gebruiken voor wat persoonlijke dingen die ik met jullie wil delen. Is er wat nieuws te melden over het verloop van de borstkanker, dan kun je het onder deze knop altijd terugvinden.

@@@@@@@@@@

Ik wil jullie vertellen over de "Dag met een gouden randje" en neem jullie mee naar onze belevenissen op zaterdag 15 april 2006 op de Pasar Malam in Zwolle:

Ons besluit om naar de PM in Zwolle te gaan was eigenlijk gebaseerd om Marga en Ricardo kennis te laten maken met een deel van onze cultuur. Cultuur?? Ja voor mij wel cultuur in die zin dat 'iedereen zowat iedereen' kent, herkent of kennismaakt. Dus ging Rodanthi -cucu- altijd uit van het idee dat we een héle grote familie hadden. Waar of niet waar??

Hier Paatje Pfefferkorn -pencak Silat leermeester- Max, Arthur onze zoon en Marga zijn vrouw. De vinger behoort aan Ricardo toe, die in alle ernst het verhaal van Paatje beluisterde en d.m.v. zijn vingertje aangaf dat hij wat wilde vragen. Echter Paatje had het zo druk met zijn verhaal dat hij dat niet opmerkt en ging Ricardo maar staan om zijn vraag te stellen.
Het antwoord van Paatje was, dat hij dat allemaal meegemaakt had en niet dood was gegaan.

 

Hier Ricardo bij de becak, hadden ze ook nog niet eerder gezien.
Er is zomers wel een in Groningen, waar je een ritje in kunt maken, maar ontiegelijk duur... en dan dat gehijg in je nek???
We zaten even in die rotanstoeltjes die je hier op de foto ziet, maar het eten leek niets en drinken ook niet, dus gauw verkast..

Ricardo had hier zo'n bambu fluitje gekocht met een propje aan een ijzeren draadje, die je dan in en uittrekken kunt. Je moet je tong bewegen om er leuke melodietjes uit te krijgen..
Tegen het eind van de middag had hij het onder de knie.
 

Hier zie je dansgroep Bunga Melati uit Huizen, als ik het goed heb.
Wij hebben ze de vorige keer ook al zien dansen. De kleuren zijn goed, alleen van een tweede optreden kon ik dat niet zeggen en de dans was heel eentonig. Maar het is wel zo: ik zal het ze niet na kunnen doen.

De dansgroep nog eens wat dichterbij getrokken. Ik had gevraagd of ik ze mocht fotograferen en ze gingen heel leuk bij elkaar staan.

Dit is een Balinees dansspel van een Bruiloft. Zo leuk een heel gezin op de bruiloft;-)) De kindertjes hadden er ook veel plezier in.
Mijn maatje, mijn camera en ik genoten van het schouwspel. En willen jullie nu ook mee laten kijken en genieten...
 

Hier twee borden met eten.

Marga had een bami rames besteld en watertandde toen ze het zag.. Ik had rijst met ayam rica-rica, het was meer tomaat rood dan sambal rood, want zelfs Rodanthi heeft later een portie besteld en opgegeten, samen met haar vriendinnetje. Beiden vonden de ès-pasra en cendol het einde. Deze keer heb ik Ro niet om lemper horen vragen. Zeker al te veel gehad tijdens de soosdagen.

Over genieten gesproken...
Kijk deze dames eens genieten van een gewone bak bamisoep en wie weet komt dat ook gewoon uit een pakje... Alhoewel we kregen een kortingsbon met het verhaal erbij dat je kunt zien hoe alles vers bereid wordt en je zelfs kunt aangeven wat je wèl en wat je er niet in wilt hebben! Nou is dat dan niet puur GENIETEN?
Ik genoot van het schouwspel... vooral die tekst CONSUMPTIE VERPLICHT!
Zou je er gaan zitten om alleen maar te zitten dan?

Wie kent Paatje Pfefferkorn niet?
Als je naar zijn site gaat, kom je dit tegen:
Onder de Golok de naam 'INDO' waarop wij trots mogen zijn; de betekenis van deze naam is:

   I" N "N" EDERLAND "D" OOR "O" VERDRACHT"

Dit is een deel van de vlag waar hij uitleg over geeft. Zie je dat vingertje van Ricardo? Die wilde wat vragen en omdat niemand dat vingertje zag, stond hij maar op en vroeg: waar heeft u dat allemaal geleerd? Paatje antwoordde dat hij dat allemaal zelf heeft meegemaakt. Hebben jullie die man wel eens zien dansen? Als ik dansen kón zou ik graag door hem ten dans gevraagd willen worden;-))

Hier zie je de schilder
Harry van Kleef; hij heeft een galerie/atelier in Den Haag. Hij maakte dit grote schilderij, waar in hij de oorlog, de honger, het leed van de o.a. Paatje Pfefferkorn tot uiting bracht. Boven links in de hoek zie hoe Paatje bijna dood was en rechts onder is ook een beeld van hem.
De heer van Kleef heeft dit schilderij gemaakt aan de hand van het oorlogsverleden.
Paatje Pfefferkorn staat nog steeds elke maand voor de japanse ambassade.

Laat ik eindigen met twee mooie dames, die nog even wilden poseren....

Zoals ik al zei eerder, het was een dag "met een Gouden randje".
 

Maudy Angenent-van Raemdonck
 

3 april 2006.

Mijn laatste bericht onder knop is van bijna 2 weken geleden. Vorige week alweer ben ik weer bij de therapeut J-E geweest.
Ik was er best wel weer aan toe. Ik probeer die pleisters altijd zo lang mogelijk goed te houden, maar als er een stukje van losraakt dan moet ik wel héél erg mijn best doen om ze tot aan de nieuwe massagebeurt 'plakkend' te houden. Meestal trek ik die een dag of drie voor de nieuwe afspraak eraf.

Naar mijn idee heb ik over het algemeen toch minder last van die 'tennisbal' in de oksel. Ik geloof niet dat iemand dat gevoel kan begrijpen als je er zelf nooit last van gehad hebt. Het is te vergelijken met een vlieg op je neus.. je voelt en ziet die -weliswaar met een scheel oog-, maar wegjagen helpt niet!



Ik kan er zelf veel aan doen. Mijn oefeningen met enige regelmaat doen, niet té veel zware dingen met die arm doen, niet tillen en niet rekken. Nou probeer je daar maar eens aan te houden als er wel energie genoeg in je lijf zit. Je bent zomaar over de streep en dan begint het met een kleine prik achter in de schouder. In het begin dacht ik dat het een spiertje of zo was, die weer aan het werk gezet moest worden, dus maar even wat oefeningen doen. En als je dan ook nog de verkeerde oefeningen doet, dan kun je wel raden wat er gebeurt. Kijk, en dat is nu wat ik mezelf aan moet leren: luisteren naar mijn lichaam!

Vijf minuten geleden heb ik het KWF Kanker Bestrijdingsfonds aan de telefoon gehad, omdat ik een goed bedoelde mail kreeg, waar als onderwerp stond: Subject: Borstkanker door deodorant... ff lezen!
De inhoud is in het kort: De hoofdoorzaak voor borstkanker is het gebruik van ANTI-TRANSPIRANTEN.De meeste producten op de markt zijn een combinatie van anti-transpiranten en deodoranten. Deodoranten zonder ondergenoemde stof zijn onschadelijk. Kijk a.u.b. de samenstelling van uw producten thuis na! Indien zij ALUMINIUM CHLORHYDRAAT bevatten, GOOI ZE DAN ONMIDDELLIJK WEG!(zelfs onder de naam van deodorant). Probeer andere merken te gebruiken die dit bestanddeel niet bevatten.

Ik heb voordat ik mijn Deostik van Duitse makelij weggooide eerst maar geprobeerd om hier meer zekerheid over te krijgen en dat kreeg ik 10 minuten geleden door te bellen met één van de medewerkers/voorlichters van het KWF.
Er is een bericht op internet van het KWF van 2004, maar er is nog steeds niet bewezen dat die genoemde stoffen inderdaad kankerverwekkend zijn. Nederland is een land waar voordat een artikel 'los' gelaten wordt het terdege onderzocht is.
De mevrouw aan de telefoon zei dat er inderdaad in 2004 een hele house was over dit gegeven en daarom hebben zij nog eens een onderzoek hiernaar ingesteld en hebben dat op hun website geplaatst en dat is vandaag aan de dag nog steeds van kracht. Wil je zelf lezen, klik dan hierop http://www.kwfkankerbestrijding.nl/pageViewer.jsp?id=3707

Vandaag lijkt het buiten nog steeds geen lente te worden, daarom heb ik de lente maar in huis gehaald en wil jullie hiermee een beetje het gevoel geven dat die toch uiteindelijk wel komt. Op naar zaterdag 27 mei 2006 en neem dan allemaal een groot Lentebouquet mee!!!

Maudy

Lieve Sobats,
Na mijn belevenis onder 'ontmoetingen' nog even laten weten hoe ik er nu weer voor sta wat de lymfe-oedeem betreft.
Eerst jullie allemaal dankzeggen voor de mailtjes, telefoontjes en kaarten; het is fijn als er aan je gedacht wordt.

Vandaag werd ik weer bij de therapeut verwacht. Ik liet 'mijn vriendje' deze keer lekker in de warmte van het huis achter.
Niet glad buiten en het is maar twee straten verder, dus kan deze dame het wel alleen vinden.
Niet lang hoeven te wachten en de beurt was aan mij. Ik heb de massage heerlijk over me heen laten komen.
Zo nu en dan wat vragen gesteld. Ik hoorde n.l. iemand het woord olifantsarm noemen, was deze naam vergeten, maar wist dat het ging over een dikke harde en zware arm die je over kan houden nadat de lymfeklieren weggehaald zijn en het lymfevocht geen goede weg heeft kunnen vinden om af te vloeien.

Ik hoorde ook over strakke kousen die je over je arm en hand moet trekken in sommige gevallen. J-E heeft uitgelegd dat het bij mij niet het geval hoeft te zijn, aangezien niet mijn arm al het vocht vasthoudt, maar dat het de harde weefsellittekens aan de zijkant van de borst zijn.

Hij heeft die harde plaatsen nu 'bepleisterd' met 1 stuk in ے -vorm en daar weer overdwars drie andere stukjes overheen geplakt. Hij gaf me wel advies mee: er zal een branderig gevoel kunnen optreden of gaan jeuken, dan moeten die drie pleistertjes er direct afgehaald worden, anders kan er een blaar ontstaan.
Thuisgekomen moest ik de bepleisterde plek nog eens goed aandrukken.

Oh, nog een goede bijkomstigheid begin deze week kreeg ik een brief van de zorgverzekeraar waar ik bij aangesloten ben een brief, waarin staat dat ik goed ben voor 43 behandelingen in dit jaar, die allemaal 100% vergoed worden...
Nou ik hoop niet dat ik die allemaal over me heen moet laten gaan en J-E zei dat het ook niet nodig zal zijn. Weer een hele hoop geleerd daar.
 

Ik las dit op de site over Lymftaping:

Wie kan lymftaping toepassen?

In principe kunnen alle fysiotherapeuten en huidtherapeuten taping toepassen, maar niet iedere therapeut is deskundig op dit gebied. Daarbij is het steeds opnieuw zoeken naar de juiste wijze van tapen; iedere patiënt is anders, dus ook de toepassing van de tape.

Fysiotherapeuten met specialisatie manuele lymfdrainage, zijn verenigd in de Nederlandse Vereniging van Fysiotherapie binnen de Lymfologie (NVFL). De huidtherapeuten zijn georganiseerd in de Nederlandse Vereniging van Huidtherapeuten (NVH). Om lymftaping te mogen toepassen, moeten deze therapeuten een speciale cursus hebben gevolgd. Deze beroepsverenigingen kunnen je verwijzen naar een van hun leden in jouw omgeving.
Dus ik ben in goede handen. Op naar de volgende sessie over 12 dagen.

vrijdag, 17 mrt.06
 

3 maart 2006

Lieve Sobats,

Vandaag jullie nog even een beetje op de hoogte brengen wat de gezondheid betreft.
Afgelopen woensdag -1 maart- moest ik voor een controle voor de operaties naar het ziekenhuis. De chirurg van de eerste operatie was aanwezig.
Na wat vraagjes van mijn kant, raakte ik wat in de war door zijn antwoorden. Bijvoorbeeld: welke oefeningen moest ik nu wel doen en wèlke niet.
Hierop gaf vroeg hij of ik alles gewoon bewegen kan. Kan ik. Dus hoef ik helemaal geen oefeningen te doen!
Na voor mij nog enkele onduidelijke antwoorden, heeft hij de operatiewond onderzocht.
Hij zag duidelijk dat aan de linker arm lymfe oedeem zat, maar het leek hem dat het rechts ook wat begon. Niet leuk dus.
Ik kan in september weer terugkomen voor een mammografie en dan hoor ik begin oktober de uitslag van dat onderzoek.
Blijft allemaal spannend dus.

Vanmiddag ben ik naar de therapeut geweest voor lymfe-drainage. Het was bar koud, maar de trottoirs waren goed schoon.
Het begon te hagelen toen we er vandaan kwamen.
Het was een hele nuttige middag en ik heb veel zekerheden gekregen. De therapeut heeft ook de rechterarm behandeld.
De linkerkant heeft hij goed onderhanden genomen en het beviel mij uitstekend.
Ik heb al verteld dat ik normaliter helemaal niet van masseren houd, maar dit is wel heel anders en komt voort uit de haptonomie vertelde de masseur.
Jan-Erik heeft veel uitgelegd. Bijvoorbeeld waarom zo'n 'massage' want dat is het eigenlijk niet; het is een verzameling van handelingen die uit de praktijk 'gebundeld' zijn. Ik hoop dat ik het goed begrepen en weergegeven heb.
Hij doet het geloof ik al zo'n 30 jaar als ik het me nog van ons eerste gesprek herinner.

Er is wel weer een V-pleister geplakt op de plaatsen waar het weefsel erg hard en stijf is.
Ook vond J-E dat ik niet met alles direct naar de dokter moest rennen. Mocht ik me verwonden, dan goed schoonmaken en in de gaten houden.
Wordt het rood en dik, dan -al is het in de nacht- ook bij pijn, de dokter erbij halen.
Ik ben nooit een dokter-mens geweest en heb in deze periode genoeg van die behandelende knappe hoofden om me heen gezien.
Knappe 'koppen' waren er soms wel bij, maar ze zijn soms zo warrig.. zou dat aan die intelligentie liggen??? ;-))

Maar terug bij Jan-Erik, we spraken af dat ik in eerste instantie om de 14 dagen kom voor een behandeling.
Voor mij is dit allemaal duidelijk en ik voel me er wel bij.
Heb zelfs wat foto's mogen maken voor de website, en zal er een hier bij doen. De foto is door Max -mijn Vriendje, toch leuker dan 'mijn man'- gemaakt.

Maudy

Lieve Fefiossers,

We zijn weer een paar weken verder en de antibiotica is op, maar of het nu geholpen heeft? Mijn arm heeft op gezette tijden nog steeds rode plekken en die zijn dat wat dikker. Het lijkt wel of het niet aangeslagen heeft, maar misschien moet het zijn tijd hebben; ga ik maar van uit.

Ondertussen heb ik de eerste massage gehad en ik moet zeggen, het bevalt me goed. Het heeft wel wat voeten in de aarde gehad om zover te komen en na wat vooroordelen, die ik toegespeeld kreeg is alles me 100% meegevallen. Max beheerst deze tak van massage niet en bovendien lijkt het me niet goed voor onze verstandhouding. Ik ben nogal eigenwijs soms....
De therapeut werkt met japanse pleisters, ik had hier al eerder van gehoord en daar waren goede resultaten mee gehaald. Kan die jap toch nog wat goed maken aan mijn verleden??? Wie weet kan ik
jap nog eens met een hoofdletter beginnen.

Die kutang die ik aan de vlaggenstok zou hangen -weet je nog wel?- wordt vervangen voor een mooie met kant belegde aangepaste; en dúúr dat die krengen zijn en dat voor een paar aan elkaar genaaide lapjes! Nou ja sudah, kan ik van de zomer weer gewoon dat mooie Fefios-shirtje aan.
O.K. jullie zijn weer bij en ik denk dat ik deze bladzijde nu wel kan gaan sluiten.

Ga gauw verder lezen en verheug je met Jan in zijn vooruitgang.

Vervolg update van dinsdag 31 januari

Wij werden vanmorgen vroeg uit bed gebeld. De telefoon lag op de gang en de bril niet bij de hand;
dus was daar de overgang naar de fax en heb ik het maar laten gaan.
Een kleine 10 minuten later ging de telefoon weer en nam ik snel op.
Het was de therapeut hier uit Bedum. Ik kon om 9.20 uur komen!!!
In een run onder de douche en Max ook, hij voor het eerst eruit na een weekend binnenblijven met griep.
De therapeut verontschuldigde zich voor de gang van zaken. Zij waren net begonnen met een algemeen telefoonnummer, omdat het telefoon opnemen terwijl men bezig is zowel lastig als storend werkt. Had hij goede informatie van de telefoniste doorgekregen, dan had hij mij direct nog gebeld. Voor mij was die uitleg o.k.

Ook het gesprek met die lymfedrainage therapeut was goed en er ligt een afspraak voor 10/2. Hij deed metingen aan beide armen en zei, dat wanneer het ziekenhuis dit ook van het begin af op die wijze had gedaan, er een goede grond was voor een overzicht.

Max was mee naar binnen gegaan, zag ook hoe mijn rug/schouder gedeelte er uitzag en net zoals op mijn arm alle naden en handdoek afdrukken aan de linkerkant duidelijk waarneembaar zijn, terwijl rechts gewoon glad is.

Ook de oefeningen die ik deed aan de hand van de voorbeelden van het UMCG meegekregen waren niet goed. Vooral de oefening met de armen omhoog, waardoor er te veel geforceerd wordt.
Dus nu alleen armbewegingen tot op schouderhoogte en naar beneden, dit deed ik eigenlijk intuïtief zelf al, voelde beter aan dan die strekbewegingen boven het hoofd.

Al met al vond ik het een goed gesprek, direct en duidelijk. Kreeg wel een waarschuwing mee, dat wanneer ik weer een rood plekje of wat anders aan mijn arm, oksel, borst of schouder zag, ik direct naar de dokter moest voor een antibiotica. In deze situatie ben ik duidelijk veel te laat geweest. Amen!

Ben nu aan de antibiotica. Vannacht mee begonnen. Nu word ik ook verkouden en krijg hopelijk geen griep erachter aan, zit er wel in natuurlijk!
Zo is iedereen weer op de hoogte, als ze op de website een kijkje nemen uiteraard.

Hallo allemaal,
o.k. daar gaan we weer... dacht ik dat ik nu van alles af zou zijn, mooi niet!

De blaar is mooi genezen en alles met Purol. Overdag de zalf en 's nachts de poeder; binnen een week was het allemaal schoon en over.
Verder geen last gehad van de bestraling en dacht ik nu kàn ik weer.

Helaas vorige week constateerde ik een rode plek op mijn linkerarm.
Na wat heen en weer gedub, toch maar het ziekenhuis gebeld en ik kon wel komen. Toen ik me bij die dokter meldde was de plek natuurlijk weer niet zo rood meer.
De dokter dacht aan een ontsteking, maar vond dat ik ook wel een lymfedrainage therapeut in de arm kon nemen.

Toch die dag nog even naar de therapeutenpraktijk hier in het dorp gelopen. Anne-Marie en ik konden er zo maar binnen gaan.
Geen mens te bekennen, een bord met als er niemand was, dan op de bel drukken.
Ik de deur weer uit en een paar keer op de bel gedrukt. Geen mens..
Verder stond er nog dat je ook wel op een deur kon kloppen, nou dat doe je toch niet...

Ik heb een folder meegenomen waar een telefoonnummer op stond en die de volgende dag direct gebeld.
Kreeg zowaar iemand aan de telefoon en ze zou doorgeven dat één van de therapeuten me zou bellen.. moet die nóg doen!

Het weekend afgewacht.. maandag een andere therapeut, maar nu in Groningen gebeld. Daar waren er drie, maar die zaten ook vol, maar de assistente wilde me wel inschrijven voor woensdag voor een inteekgesprek.
Heb dat maar gedaan onder voorwaarde dat ik kon opzeggen als de man uit Bedum zou bellen. Die belde niet, ik heb toen de huisartsenpraktijk gebeld, ook daar was alles vol, maar na mijn uitleg schoof ze me achter de laatste patiënt. Afspraak om 16.00 uur en een halfuurtje later was ik aan de beurt. Niet eens lang gewacht toch?

De dokter bekeek mijn arm, en zei dat het een ontsteking was, dook achter zijn computer en even later ratelde het recept eruit...
Een antibiotica kuur die ik beslist af moest maken.... Bij de apotheek het medicijn opgehaald en ik heb net de eerste capsule naar binnen gewerkt. Morgenvroeg om half 8 de tweede en zo om de 8 uren tot het doosje leeg is!

En ik wacht nog steeds op die Bedumer therapeut... wordt misschien vervolgd...

Hallo lieve lezers,
na een poosje afwezig geweest te zijn, kom ik even weer om het hoekje kijken...
Ik had al wel verteld dat de bestralingen tegen het einde liepen en nu ben ik er al weer een weekje vanaf! Het licht van die schemerlamp gaat ook wat zachter schijnen, je ziet me vast niet meer schitteren aan het firmament! Wel zachter licht, maar daarom nog niet uitgebrand.
Integendeel, elke dag voel ik me een beetje fitter maar moet wel oppassen. Ik wil dan direct te veel en dat gaat nu eenmaal niet.

Vorige week woensdag, kreeg ik de laatste bestraling en vroeg aan de dames bij de radiotherapie wat zo al de gewoonte is om aan die vlaggenstok te laten bengelen als een bestraling afgelopen is; een schooltas als je geslaagd bent, de driekleur mèt oranje franje als er iets te vieren/herdenken valt. Maar wat nu in mijn geval? Ik stelde voor om er een kutang gróótste maat aan te hangen. De dames gierden het uit en vonden het wel een goed idee, maar ik had het met hen niet over een kutang natuurlijk, want dat kennen ze niet, wel een BH, dan wel BRA. Toch maar niet gedaan.

De arts die ik normaliter spreek was met vakantie en kreeg ik weer een andere dokter. Ik vroeg hem hoe lang die blaar tijd had om te genezen. Hij stelde dat ik daar wel een week 4 of 5 voor moest uittrekken. Kreeg een recept mee voor Engels pluksel = een soort gaas met grove en zachte kant.
De laatste dag van bestraling nog even bij de patiëntenservice geweest om me af te melden en die zei ook dat het wel 4 weken zou duren eer alles weer normaal zal zijn.

Ik had een zalfje tegen de pijn voor die blaar meegekregen, maar het werd een 'janboel', alles steeds groter en verbetering zat er [nog] niet in.
Ik heb toen maar de Purolpoeder bus gegrepen. Ik ben grootgebracht met Purolzalf en poeder en het hielp altijd! Je wilt het geloven of niet... ik ben vandaag een week verder en de blaar is op een heel klein stukje na hersteld en droog! Oude huismiddelen zijn vaak goed. Pijn heb ik er nagenoeg niet aan gehad, af en toe wat steekjes, maar verder niets... gelukkig! Maar natuurlijk hebben de jamu uit Thailand en de Temulawak drank hun grootste deel daar ook in gehad.
Nu rest me alleen nog mijn oefeningen 3x daags vol te houden en niet te overdrijven...deed ik ook eerst en dat gaf een grotere tennisbal in de oksel, dus ook dat gematigd!
Hiermee denk ik dat het ziekteverslag wel aan het eind gekomen is; er lopen al twee afspraken voor controles: één op 1 maart a.s. bij de chirurg en op 9 juni bij de arts van de afdeling Radiotherapie.

Nog even een belevenis:
In het ziekenhuis was alles voor de feestdagen mooi versierd. Er stonden twee joekels van kerstbomen en één ervan stond net onder een naakte man die in de lucht hing boven twee andere beelden, die ik als Julia en Roméo omschreef voor kleindochter en we maakten er een driehoeksverhouding van...
Die ééna laatste dag wilde ik die naakte man zó vastleggen, dat het leek alsof hij de piek in de kerstboom was.. Druk doende dus: een stapje voor.. en stapje achteruit... viel niet mee, hij kon nèt niet helemaal in die piek! Toen maar klik... en op dat ogenblik kwam er een ander figuur in mijn lens/gezichtsveld. Iemand van de bewakingsdienst, die begon met de vraag of ik wel Nederlands verstond.
Ja ik lijk wel op een allochtoon.. maar spreek vanaf mijn geboorte al Nederlands; of ik wel wist dat er niet gefotografeerd mag worden.
Neen, sorry dat wist ik niet, maar ik heb alleen die boom gefotografeerd en liet de foto zien met de vraag of ik die moest deleten? Neen ik mocht die houden, maar moet voortaan éérst vragen of ik mag fotograferen!... Dit in verband met het privacyrecht.. kan ik in komen, dus die foto maar niet op internet... men kan er nog eens aanstoot aan nemen... een blote man in de piek!!!

Dit was mijn deel, maar lees eens verder, want er is nog iemand heel ziek....
Groetjes,
Maudy
 

Selamat Hari Natal & Selamat Tahun Baru

Merry Christmas and a happy new year

Feliz Navidad y Próspero Año Nuevo

Fröhliche Weihnachten un ein glückliches Neues Jahr

Joyeux Noël et Bonne Année

Kala Christougenna Ki’eftihismenos O Kenourios Chronos

Pax hominibus bonae voluntatis

Lieve lezers(essen),

Het is al weer een tijdje geleden dat ik jullie liet weten hoe het me vergaat. Hier dan even weer een update...

Vandaag moesten we de koude voor de tweede maal trotseren en reden we door een met sneeuw bedekt landschap.
Zo zag het eruit in de vroege morgen... Het zal natuurlijk ook net zo zijn dat je dan lekker vroeg in het UMCG moet zijn.
Het was stil zo vroeg in het ziekenhuis na de feestdagen.
Vandaag kreeg ik de 23ste bestraling en ben nu echt aan het AFTELLEN. Helaas is de laatste dit jaar nog niet in zicht.
Ik moet er 28 gehad hebben voor ik kan zeggen: 'de lantaarn is geheel opgeladen en zal licht voortbrengen in deze donkere dagen..' Maar ik kan natuurlijk ook zeggen: 'In het nieuwe jaar zal ik de ontvangen straaltjes kunnen doorzenden met de Nieuwjaarswensen voor 2006!'

Het gaat toch allemaal wel wat moeizamer dan in het begin. Ik heb af en toe echt last van een loom en slaperig gevoel waar ik echt aan moet toegeven, wil ik gewoon de dag doorkomen. Doe dan een slaapje, daar waar het me uitkomt, op de stoel is het vaker, omdat het bed en de slaapkamer te koud zijn.

Vorige week donderdag voelde ik wat steken onder de geopereerde borst en toen ik over het plekje streek, had ik een stukje vel op mijn vinger. Een brandblaartje dus. Hier was ik al wel voor gewaarschuwd, maar dacht er wat makkelijk over. Het blaartje is inmiddels een fikse blaar geworden; kreeg er een zalfje voor en dacht dat het was om het wondje te genezen.

Gisteren hoorde ik dat het was om de pijn te verzachten. Ik ben er direct mee gestopt, want ècht pijn had ik er niet aan.
Ik kreeg er een hele lap Engels pluksel bij, een soort verband met een fijne en een ruwere kant. Die leg ik nu maar op die open gegane blaar. Het zal niet eerder genezen dan dat de bestraling afgelopen is. Dat werd me niet eens gezegd toen ik het medicijn kreeg.
 

Het interieur van het ziekenhuis is natuurlijk helemaal in Kerstsfeer. Best mooi; er staan 2 grote kerstbomen; één bij de ingang en de andere grote in de lange gang naar de diverse afdelingen. In de plantenbakken zijn nu allemaal rode Kerststerren geplant.

Hier een afbeelding van het 'eeuwig stromende water' maar nu in het blauw gezet. Heel sprankelend.
 

Morgen moeten we er om 10.55 zijn en vrijdag om 11.10 uur. Dan weer het weekend van de Jaarwisseling er tussen en hoop ik dat de volgende week de drie laatste bestralingen achter elkaar zullen zijn, zonder dat het winterweer roet in het eten gooit.
 

Dit zal even de laatste mededeling zijn van dit jaar, want Anne-Marie die alles voor me maakt, gaat er even tussen uit.
Ze zoeken notabene de sneeuw óp!

Max en ik wensen jullie allemaal
Selamat Tahun Baru dan banyak rejeki dan kesèhatan di dalam tahun 2006....

Lieve Sobats,
Hier even weer een berichtje van mij.
Morgen moet ik er weer heel vroeg uit. Om 9.15 uur kan ik weer een dot radio-actief door mijn bovenlijf laten stralen..
Het is dan al de 16de keer; ik schiet op, ben de helft gepasseerd en ga nu met de aftelling beginnen!

Ik hoop niet dat ik er na de 28ste keer zo uit ga zien! Maar dat zou in de zomer niet gek zijn, hoefde ik geen parasol te gebruiken, maar of het hoofd dat gebladerte zal houden? Dan nog al dat gevogelte dat er een nestje zal gaan bouwen.
Neen, ik denk dat zoals Guus Stadler steeds zegt, ik beter als schemerlamp voor Max zal kunnen functioneren.
Zal dat handig zijn??? Straling genoeg!

Maar alle gekheid op een stokje: het gaat best wel goed met die bestralingen. Af en toe voel ik me zo'n oud besje, ga dan uitgebreid zitten te gapen en voel me leeg van boven worden.. gaat vast in die takken zitten of in de lampeschijn... dat ik gewoon even onder zeil moet. Met een kwartiertje of 20 minuutjes ben ik weer opgekikkerd. Als dit een bijverschijnsel is dan klap ik in mijn handen en doe daarbij dan het licht uit!

Iedereen die een kaart, over de post of virtueel gezonden heeft, wil ik hierbij meteen dank zeggen. Ik probeer het een beetje bij te houden, maar het is nog erg ruwet in de mailbox van mij.

Hiermee wil ik jullie allemaal een Gezegende Kerst toewensen en heb een Goede jaarwisseling voor jullie gereserveerd.

Liefs,
Max en Maudy

Lieve lezers,

Ik hoorde jullie denken, wat een saai gedoe, komt niets nieuws meer op... Ik ben het volledig met jullie eens en wil proberen het uit te leggen.
Zoals ik al eerder schreef heb ik na de operaties alleen te maken met bestralingen, die zijn nu in volle gang en morgen 'ontvang' ik de tiende in de rij van achtentwintig!
Van de bestralingen zelf verneem ik niet echt veel, maar begin nu wel wat symptomen te krijgen van SLAAP. Ik zou úren kunnen slapen lijkt het wel. Natuurlijk is het vaak eigen schuld, dikke bult, want ik kom vaak veel te laat in bed.

Bovendien is het ook weer tijd voor de nieuwsbrief voor de kerstviering van onze Indische soosmiddag. Die flyer draai ik altijd in elkaar en de voorzitter verzorgt het verslag, maar die heeft ook te maken met allerlei persoonlijke omstandigheden en nu zijn er dus twee kreukels die de flyer moeten vullen. Maar het is me weer gelukt en kan ik vannacht rustig mijn oogjes sluiten. Morgenochtend om 11 uur moet ik weer in het UMCG present zijn.

uit mijn vensterbank als dank en ik hoop op begrip dat ik niet zo snel als anders ben met beantwoorden.
De foto hierboven laat ik zien wat wij van de kinderen kregen toen we vorige week onze 45 ste trouwdag herdachten..

Een kijkje in het verleden en het heden...

Hallo website bezoekers,   Eerder lazen jullie al dat de gemaakte afspraak voor de bestraling werd uitgesteld naar woensdag 23 november. Deze bestraling is nu geweest en ik ben er zonder kleerscheuren van afgekomen. Tja... zonder kleerscheuren.. zelf gewoon uitgetrokken!   We waren er al vroeg en hoefden niet lang te wachten. Max mocht alles meemaken en meekijken vanuit de radiokamer. Nadat aan de hand van de tatoes de kruisjes weer gezet waren, werd de machine daarop ingesteld en moest ik stil blijven liggen.  

De behandeling duurde zoiets van 2 minuten. Ik zag alleen dat ronde apparaat dat om me heen draaide met een fluitend geluid...  

Hier zie je dan het toestel in zijn geheel, en op deze plek zal het bedje elke dag 2 minuten voor me opgemaakt zijn! Alleen de tijd is te kort voor een tukje!  

Dan ben ik alleen en kunnen de radioloog en assistent vanaf deze plek alles volgen, instellen en in zijn werk zetten.  

 en dit zien ze dan....  

Ik heb een planning meegekregen voor 5 dagen en kan dus weer verder...

Tot een volgende keer.

Goodmorning Friends,  

 
Tennis 'vochtbal' geplet..

 

 
 

Hallo lui,
daar ben ik weer eens. Nu met een leuker bericht.
Vanmiddag moest ik me weer melden bij de Polikliniek van het UMCG en mèt slang en botol.. neen natuurlijk niet DIE botol maar met vocht uit mijn lijf... hoe toch dese.. dat vocht werd door een slangetje eruit getrokken en kwam in zo'n doorschijnende botol terecht met aanduiding tot 600 cc. En dan had ik er notabene ook al een volle naast.
Gelukkig mocht die drain er uit en ik had al hele wilde verhalen gehoord dat het verschrikkelijk pijn zou doen... nou luister daar maar niet naar hoor. Gewoon ontspannen, draad met knoopje door geknipt en dan zegt die dokter: nú.. Ik wacht en hoor: zo het is gebeurd! Niets gevoeld!

Maar toen ik weer in de kleren zat, fluisterde die chirurg me in, dat in de weggehaalde lymfe verder geen uitzaaiingen waren aangetroffen! Een beter bericht heeft hij niet kunnen influisteren toch? Het was alsof er een hele bult keien van mijn rug af gleed. Ik was samen met de verlossing van de drain ook al die vallende oogparels kwijt... Niet alle emotie is weg, maar dat cèngèng gembèng gevoel is verdwenen.
Nu kan ik rustig verder en dan is het over een weekje tijd om te horen voor welke medicatie op welke tijd ik dan ingepland word.
Nieuwe week, nieuwe energie en nieuwe kracht!
Dank voor al jullie steun en toeverlaat, ik kan nu weer op eigen kracht samen met Max verder over die gróte oceaan....

Maudy

Beste lezers,

Mam is weer thuis. Ze voelde zich vanmorgen weer aardig goed, dus mocht ze naar huis.
Welkom thuis!

Groetjes, Anne-Marie

Beste lezers,

Wederom een berichtje van mij. Het is inmiddels 10:00uur geweest en we hebben bericht gekregen dat de operatie weer achter de rug is. Alles is naar wens verlopen. Nu hopen dat mam weer net zo snel mag opknappen als de vorige keer.

Groetjes, Anne-Marie

Beste lezers,

Inmiddels ligt mijn moeder weer in het ziekenhuis, in afwachting van de operatie die ze morgen om 08:30 uur zal ondergaan. Dit zal zo'n negentig minuten in beslag gaan nemen, waarna ze op de uitslaapkamer wordt gebracht.
Wij wensen haar heel veel sterkte toe.

Morgen laat ik weer weten hoe het is gegaan.

Groeten, Anne-Marie.

Goedemorgen, middag of avond Sobats,

Het werd weer nodig tijd om de website van nieuws te voorzien. Nieuws....., wat is nieuws?
Nieuws bijvoorbeeld is de voortgang van de reünie volgend jaar en een eventuele reis naar Indonesia. De angst van de bommen, de vogelpest, waar we niet om heen kunnen.
Maar nieuws is ook dat het resultaat van de operatie niet helemaal goed is. Helaas moet ik komende maandag weer het ziekenhuis in. Gelukkig is hier geen lange wachttijd voor.
Het gezwel in de borst is naar behoren weggehaald, maar na een grondig onderzoek blijkt dat er in de poortwachtklier -de eerste lymfeklier in de oksel, die direct in verbinding staat met de borst- uitzaaiingen zijn gevonden. Nu moeten ook de andere lymfeklieren verwijderd worden. Dinsdag zal de operatie gebeuren en de opname zal wat langer worden dan de eerste keer.
Max en Anne-Marie zullen jullie proberen op de hoogte te houden. Ik ga de operatie met vertrouwen tegemoet.

Lieve groetjes en tot later.

Maudy

Hiermee wil ik een ieder van jullie mijn dankbaarheid tonen voor de gebeden, kaarsjes, kaarten, bloemen, telefoontjes, mailtjes en gedachten. Het word me te veel om iedereen persoonlijk een bedankje te zenden en hoop dat jullie dit kunt begrijpen.
Het heeft me reuze goed gedaan en doet het nog....
Liefs,
Maudy
 

Lieve Sobats,
na een paar dagen Rumah Sakit Universitar Groningen ben ik weer thuis.
Iedereen die me voorzien heeft van wensen in de vorm van kaarten, e-mailtjes, telefoontje en bloemen,
wil ik hiermee bedanken. Het zint me net dat ik het niet persoonlijk aan jullie kan richten, maar dan ben ik dágen bezig!
 

Hoe ik het in het ziekenhuis gemaakt heb, vernamen jullie al van Anne-Marie.
De maandag was gewijd aan allerlei 'voorbewerkingen' zoals het maken van foto's voor wat betreft de locatie van het kankergezwel, het markeren [stip en kruis] van de eerste okselklier -schildwachtklier of poortwachterklier genoemd- en dan nog het 'omlijsten' van het kwaadaardig gezwel door een ijzerdraadje met weerhaakje! Als of ik een te vangen vis was ;-)) Zie je die al hangen???
Dit laatste was wel iets waar ik tegenop zag, maar het is allemaal 100% en meer, meegevallen.
Het was wel een lange dag, want overal moest ik wachten en als ik dan bij de één eindelijk aan de beurt was, werd ik al weer bij de andere afdeling verwacht waar ik direct moest komen voor een behandeling, zo is alles een beetje rommelig geworden.
Uiteindelijk was ik om een uur of twee klaar met de onderzoeken en moest toen nog eten en ingeschreven worden voor een kamer.
Het werd de 'mamma[=borst]kamer' op de 3de etage, kamer 28, bed 4. Nu allemaal verleden tijd.

Dit zag ik als ik naar beneden keek vanaf het balkon van het dagverblijf.

De operatie als zodanig heb ik slapend ondergaan; ik was die morgen de eerste en kreeg rond de klok van half 8 een blauw operatiehemd aan.
Het is meer een schort dan een hemd, want het heeft aan de achterkant alleen maar touwtjes...
O, ja en je kreeg een heuse echte papieren onderbroek aan!
Ik kreeg eerst een tablet en mocht niet meer alleen van het bed af, want ik zou mijn evenwicht dan niet kunnen houden. Om 8 uur werd ik op de OK binnengereden en zag boven aan het plafond allerlei buizen en lampen, veel mensen in witte kleding en mondkapjes voor.
Vanaf het moment na de prik die ik kreeg weet ik niets meer te vertellen.

Toen ik wakker werd rilde ik van de kou, kreeg een lekkere warme plaid en mocht drinken uit een beker met een rietje die me voorgehouden werd. Toen besefte ik weer dat ik het nóg koud had en kreeg een nieuwe warme plaid en even later een 'steek' om me van het water te ontlasten... Kun je nagaan dat dàt niet wil, je ligt er in zo'n onmogelijke houding bij en dan mensen om je heen die erop wachten!
Ik vroeg dus of ik a.u.b. gewoon naar het toilet mocht. Dat kon als ik het echt wilde, natuurlijk! En dus met 'paraplu' met daaraan het infuus en een fles voor het drainslangetje naar het toilet en ik voelde me verlost....
Al gauw hierna werd ik weer op zaal gebracht en heb Max gebeld dat ik weer op mijn plekje terug was.
 

Max was er zo rond half drie in de middag en van dat moment moesten ze me zoeken... was steeds in het dagverblijf te vinden.
Ik wilde die andere dames die nog moesten terugkomen en later nog sliepen niet met het lawaai van mijn bezoek opschepen.
De eerste dag dat ik er was at ik kentang met snijbonen [die 'smolten' op je tong]; ik bijt er liever in.. en er was een stuk kip bij. Ik dacht eerst dat die kip niet gaar was, want het was zo roze.., dus een kippencordonbleu.. kippenborst gevuld met ham en kèju..
Toetje toe: bruin/gele vla, bakje appelmoes, alles voor Max.


De dag van de operatie bestond het diner uit: een onooglijk hoopje aardappelpuree, geen nootmuskaat of wat dan ook er door -saai dus-.
Er lag wel een zalig stukje gebakken zalm bij en die als eerste maar gegeten met een paar stronkjes 'boterzachte' broccoli brrr....
Er was een kommetje met wat miniblokjes biet en appel gemengd, zonder toevoeging van wat anders, dus púúr natuur...
het bleef bij dat hapje proeven.
Dan een bakje met twee rondjes worst [dachten wij, maar was paté, hoorde ik later] en daarop iets roods.
Ik dacht aan een shasliksausje of iets van dien aard; Max stak zijn vinger er in en proefde: JAM !!
Niemand wou het verder proeven BRRRR...
Kleindochter at de vla op en Max bracht het bakje met appelmoes mee naar huis en dacht aan het smikkelen van dat lekkers zeker aan mij ;-)) Er lag nog een mandarijn en die heb ik maar als sluitstuk genomen.

Mijn idee: wat eten wij Indischen toch wel een heel stuk smakelijker, al is het alleen maar rijst met gebakken vis en kecap of een gróót bord met groenten à la Maudy! Al sudah maar.

Nu ben ik dus een stukje lichter naar huis gegaan en is dat hompje gezwel achtergebleven voor de kweek, evenals die klier.
Op 12 oktober moet ik voor controle terugkomen en zal ik weten of ik 'schoon' ben of dat er nog meer uit gehaald moet worden.
Duimen jullie die tijd nog even voor me mee???? Terimakasih banyak!
Dit was de uitkijk van de zaal waar ik lag over de binnenstad van Groningen, met de Martinitoren.

Veel liefs,
Maudy
 

Moeder is weer thuis gelukkig, dus jullie kunnen haar weer gewoon op het vertrouwde adres bereiken.
 

17.00 uur.

Hier ligt ze dan.
Morgenvroeg om 11.00 uur mag ze weer naar huis.
 

Beste Lezers,

9:30 uur. De operatie is goed verlopen.
Het zal een paar uurtjes duren voor ze weer bijgekomen is,
maar de ergste spanning is achter de rug.
We hopen op een voorspoedig herstel en dat ze weer snel thuis zal zijn

Groetjes,
Anne-Marie

Beste Lezers,

Vandaag is mijn moeder opgenomen in het UMCG.
Na een lange dag van onderzoeken kreeg ze het bericht
dat ze morgenvroeg om 8 uur geopereerd zal worden.
Dit zal in zijn geheel ongeveer een uur duren.
Als alles goed is onderzocht zal de uitslag bekend worden gemaakt.

De uitslag zal ik hier morgen vermelden.

Groetjes,
Anne-Marie.

De Ratoe Loro Kidoel zal over je waken.
Beste wensen.
Ada en Peter

Deze wens kreeg ik net van Ada en Peter Spinnler op mijn volgende e-mail:

Hallo allemaal,
vanmiddag een telefoontje van het UMCG gehad met de mededeling
dat ik maandag opgeroepen zal worden en naar het ziekenhuis kan komen.

Dinsdag 27 september a.s. zal het zover zijn dat er operatief ingegrepen zal worden.
De resultaten van al de onderzoeken zijn goed, ook die twee laatste i.v.m. mijn rikketik.
Dit stelt me een heel eind gerust.
Ik zal jullie op de hoogte proberen te houden, en Anne-Marie vragen
het één en ander op de website te plaatsen.
Lieve groetjes,
Maudy
 

Lieve Bandungers,

Hier even een kattebelletje van mij om jullie op de hoogte te brengen/houden
waarom ik niet veel te zien ben.
Ik zit dus in een onderzoek cirkel in het UMCG [v/h Academische Ziekenhuis Groningen], omdat er een heel klein maar wel kwaadaardig gezwelletje in de linkerborst is gevonden tijdens het Bevolkingsonderzoek op Borstkanker.
Natuurlijk wil ik hier zo gauw mogelijk van af, maar doordat ik al vanaf ergens in de zeventiger jaren tabletjes voor mijn hart slik is het logisch dat de cardioloog er werk van maakt dat hij zekerheid heeft, dat die niet gek gaat doen tijdens de operatie.
Prikken, hartfilmpjes, echo en weet ik al wat meer mochten nog niet genoeg zijn, zodat deze week twee keer een hartscan gemaakt is.
Hiervoor moet ik nuchter zijn en de eerste dat moest ik een fietsprestatie halen -ging goed, was boven het gemiddelde- en kreeg een nucleaire inspuiting op het hoogste punt van de inspanning.
Moest nu mijn broodmaaltijd [2 sneetjes brood met kaas, zelf meegenomen] en een daar verkregen volle melkchocolade reep met 2 koppen koffie naar binnen werken. Ik had natuurlijk wel trek, maar alles in een tijdsbestek van nog geen 3 kwartier naar binnenwerken, was wel heel snel, helemaal omdat ik tussen de middag nooit wat eet.
De volgende dag weer hetzelfde, maar nu niet fietsen en dus wat later komen en na de maaltijd weer de scan.
Nu moet ik wachten tot de arts begin volgende week de scans bekeken heeft en fiat voor de operatie geeft [hoop ik].
 

Voor het meeleven van velen van jullie wil ik alvast mijn dank betuigen.
Vele bloemen kreeg ik al en kaarten en mailtjes in grote getale...

Allemaal bedankt hiervoor en ik houd jullie op de hoogte.
Liefs,
Max en Maudy

When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark
At the end of a storm is a golden sky
And the sweet silver sun of the night

Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams
Be tossed and blown

Walk on, walk on
With hope in your heart
And you'll never walk alone
You'll never walk alone
 

Liefs en veel sterkte
Kees, Anne-Marie en Rodanthi